“Why are the caryatids no longer laugh?”
„Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες;“
Αφήγηση και υποκριτική αναπαράσταση του παιδικού παραμυθιού, „Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες;“
Η παράσταση „Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες;“, μια πρωτοβουλία του Λυκείου των Ελληνίδων Βιέννης και του Αυστριακού Οργανισμού Parthenon Skulpturen, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Αυστρίας, έλαβε χώρα στην αίθουσα εκδηλώσεων Ρήγας Φεραίος, στη Βιέννη, το Σάββατο στις 10 Ιουνίου. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε η κυρία Κατερίνα Μπουντούρη, την αφήγηση η Πρόεδρος του ΛτΕ Βιέννης, κυρία Ζωγραφιά Πιπίνου και τη μουσική η κυρία Ξανθή Τοκμακίδου-Trifunovic.
Είναι αξιοσημείωτο ότι το έργο πρώτη φορά αναπαραστάθηκε υποκριτικά και βασίστηκε στην αφήγηση του παιδικού παραμυθιού „Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες;“, της νέας και πολύ ταλαντούχας συγγραφέως κυρίας Αναστασίας Χριστοπούλου, από τις εκδόσεις Πάπυρος. Για να γράψει το βιβλίο της η κυρία Χριστοπούλου ερεύνησε προσεκτικά όλα τα ιστορικά γεγονότα και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα και τη σπουδαιότητα του υλικού που είχε μπροστά της και όπως μου ανέφερε, θεώρησε υποχρέωσή της να γράψει αυτό το βιβλίο για να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τις νέες γενιές.
Με αφορμή το παραμύθι συνάντησα την κυρία Χριστοπούλου στην Ελλάδα και συνομιλώντας μαζί της διαπίστωσα πως ο στόχος μας ήταν κοινός, και ήδη από την πρώτη μας συνάντηση, γεννήθηκε η ιδέα να ταξιδέψει το βιβλίο της στη Βιέννη.
Το παιδικό αυτό βιβλίο είναι μια εξαιρετική ιστορία, που επικεντρώνεται στην αρπαγή της Καρυάτιδας και στο γεγονός ότι ακόμα βρίσκεται στο Λονδίνο. Είναι ταυτόχρονα διασκεδαστική και συγκινητική μέχρι δακρύων, εμπνευσμένη και ιστορικά αληθινή! Εκτός από μοναδικά πρωτότυπη, η κυρία Χριστοπούλου με την ιστορία της κατάφερε να συνδέσει την αρχαία Ελλάδα με το σύγχρονο κόσμο, να συλλάβει το πνεύμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τη λατρεία στους αρχαίους Θεούς και το πνεύμα του δικαίου και της ηθικής.
Η υποκριτική αναπαράσταση του βιβλίου η οποία στήθηκε και αποδόθηκε από την κυρία Μπουντούρη ως σκηνοθέτη του έργου, δείχνει έναν άνθρωπο που ξέρει και αγαπά το θέατρο, ξέρει να στήνει τους ηθοποιούς της, ξέρει να δίνει ρυθμό, να ανεβοκατεβάζει τις εντάσεις της όταν και όπως πρέπει και να προσφέρει στιγμές μοναδικές στον θεατή. Η καθοδήγησή της υπήρξε καταλυτική για την επιτυχία της παράστασης. Ωραία και θεατρική ήταν η αφήγηση της κυρίας Πιπίνου, με εξαιρετική ανάγνωση και συναρπαστική σκηνική παρουσία, ενώ η εύστοχη μουσική σύνθεση της κυρίας Τοκμακίδου-Trifunovic, πηγή συγκίνησης και θεμέλιο της παράστασης, συνεπήρε απευθείας τους μικρούς θεατές.
Τις έξι Καρυάτιδες ενσάρκωσαν έξι κορίτσια του ΛτΕ Βιέννης, εξαιρετικά χαρισματικά, που γέμισαν τη σκηνή με το χορό τους, τα χαμόγελά τους και την κομψή τους παρουσία. Η νεαρή Νικολέτα Πυλωρίδου, ως Καρυάτιδα που κλάπηκε, έκλεψε και την προσοχή, και όλες οι κοπέλες, υπέροχες μαζί, προσέφεραν κάτι ιδιαίτερο στο συνολικό απότελεσμα.
Η σκηνή της παράστασης αν και λυτή, ήταν επίσης ιδιαίτερα ευρηματική, διαρρυθμισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται η εντύπωση του ναού, του Ερεχθείου. Όλοι περίμεναν να έρθει ο Λόρδος Έλγιν και να αρχίσει να καταστρώνει το πονηρό του σχέδιο. Ο Ανδρέας Μπαρούνης εμφανίστηκε στη σκηνή ως Λόρδος Έλγιν φορώντας: μαύρο κοστούμι, κόκκινο παπιγιόν και κόκκινες τιράντες, το „λονδρέζικο“ καπέλο του και μια μαύρη ομπρέλα. Μετατράπηκε κυριολεκτικά σε έναν “πραγματικό” Λόρδο, Έλγιν, και η ερμηνεία του ήταν κατά κοινή ομολογία άψογη. Οι βοηθοί σκηνής Κωνσταντίνος, Χαράλαμπος και η Δέσποινα στο φωτισμό, ήταν σε εγρήγορση και εκτέλεσαν άψογα και λεπτομερώς όλα όσα τους ζητήθηκαν μπροστά και πίσω από τη σκηνή.
Σύμφωνα με το κοινό οι πιο συγκινητικές στιγμές της αφήγησης ήταν όταν ο Έλγιν έκλεψε μία από τις έξι Καρυάτιδες, ο θρήνος των πέντε αδελφών της και το γεγονός ότι η κλεμμένη Καρυάτιδα βρίσκεται ακόμα στο Λονδίνο και δεν έχει επιστρέψει στην Ελλάδα και στις αδερφές της.
Το έργο κράτησε αμείωτη την προσοχή των μικρών παιδιών που διασκέδασαν, μάθανε για την ιστορία του Ερεχθείου και την κλοπή αρχαιοτήτων από την Ελλάδα, προβληματίστηκαν, συγκινήθηκαν, έγραψαν μηνύματα και ζωγράφισαν τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους προς την Καρυάτιδα που βρίσκεται ακόμα στο Βρετανικό Μουσείο. Μάλιστα, ορισμένα από τα παιδιά εξέφρασαν την επιθυμία να επισκεφθούν τον ναό του Ερεχθείου και το μουσείο της Ακρόπολης για να δουν τα αγάλματα των Καρυάτιδων.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να επισημάνω ότι ήταν μια εξαιρετικά απολαυστική αφήγηση και υποκριτική αναπαράσταση του παιδικού παραμυθιού. Μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα και εύστοχα συνδυασμένη με την ελληνική μυθολογία. Μία ιστορία με βάθος και επιρροή, που δεν βρίσκεται έξω από την πραγματικότητα, αλλά αντιθέτως φωτίζει απολιθωμένες αποικιοκρατικές αντιλήψεις, απαιτώντας από όλους εμάς, μες στο θυμικό της συνεχούς και αέναης κλοπής και απώλειας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, να υπερασπιστούμε το δίκαιο: Την επιστροφή της αρπαγμένης Καρυάτιδας και την επανένωση όλων των αρχαιοτήτων που κατέκλεψε ο Έλγιν από το λόφο της Ακρόπολης των Αθηνών.
Mag. Alexandra Pistofidou, Founder and President of the Austrian Committee for the Reunification of the Parthenon Sculptures, Parthenon Skulpturen.
English version
“Why are the caryatids no longer laugh?”
Narration and dramatic presentation of the children’s book: “Why are the caryatids no longer laugh?”
The play, an initiative of Lykeion ton Ellinidon in Vienna and the Austrian Parthenon Skulpturen Organisation, under the auspices of the Holy Metropolis of Austria, took place at the Rigas Feraios Event Hall, in Vienna, on Saturday, June 10.
The direction was undertaken by Mrs. Katerina Βountouri, the narration by the President of Lykeion ton Ellinidon in Vienna, Mrs. Zographia Pipinou, and the music by Mrs. Xanthi Tokmakidou-Trifunovic.
It is noteworthy that the play was performed for the first time and was based on the narration of the children’s story “Why are the caryatids no longer laugh?”, a book written by the young and very talented author Mrs. Anastasia Christopoulou, published by Papyros publications, in Greece.
To write her book, Mrs. Christopoulou carefully researched all the historical events and archaeological findings and aware of the seriousness and importance of the material before her, she considered it her duty to write this book to inform and raise awareness among younger generations. Mrs Christopoulou’s book became the occasion for both us to meet in Greece and during our first conversation with her I found that our goal was common, thus right from that first meeting, the idea for her book to travel to Vienna came up.
The story is brilliant and focuses on the taking of the Caryatid and on the fact that she is currently still in London. It is both entertaining and moving to tears, inspiring and more than that, it’s historically true! Apart from being highly original, Ms Christopoulou’s story succeeds in connecting ancient Greece with our modern world, capturing the spirit of ancient Greek culture, the worship of the ancient Greek Gods and the concept of law and morality.
The narration and dramatic presentation of the book, which was staged and performed by Mrs.Bountouri as the director of the play, shows a woman who really understands and loves theatre, knows how to set up her actors, knows how to give rhythm, how to turn up and down the tensions when needed and how to offer unique moments to the audience. Her direction has been a decisive factor in the success of the show.
The narration of Mrs.Pipinou was beautiful and theatrical, with an exceptional reading and captivating stage presence, while the accurate musical composition of Mrs. Tokmakidou-Trifunovic, a source of emotion and the cornerstone of the show, directly captivated the young spectators. The stage of the play, although simple, was also highly imaginative, arranged in such a way as to give the impression of the temple, of Erechtheion.
They all waited for Lord Elgin to come and start his cunning plan. Andreas Barounis appeared on stage as Lord Elgin wearing: a black suit, a red bow tie and red suspenders, his ” londonese” hat and a black umbrella. He was literally transformed into a “real” Lord Elgin, and his performance was admittedly flawless. The stage assistants Konstantinos, Charalambos and Despina working on the lighting, were on high alert and executed flawlessly and thoroughly all that was asked of them in front of and behind the stage.
According to the audience, the most touching moments of the narrative were when Elgin stole one of the six Caryatids, the grief of her five sisters and the fact that the stolen Caryatid is still in London and has not been returned to Greece to be reunited with her sisters.
The play kept the attention of the young children, who had fun, learned about the history of Erechtheion and the theft of antiquities from Greece, expressed their worries, were moved, wrote messages and drew their thoughts and feelings in cartons to the stolen Caryatid. In fact, some of the children expressed the desire to visit the temple of Erechtheion and the Acropolis museum in order to see the statues of the Caryatids.
In conclusion, I would like to highlight that it was an extremely enjoyable narration and acting representation of the children’s story. A story inspired by true events and aptly combined with Greek mythology. A profound and impactful tale that is not beyond reality, but on the contrary illuminates the fossilized colonialist perceptions, demanding that we all, amidst the memory of the constant and perpetual theft and loss of our cultural heritage, defend what is right: The return of the stolen Caryatid and the reunification of all antiquities stolen by Elgin from the Acropolis Hill in Athens.
Mag. Alexandra Pistofidou, Founder and President of the Austrian Committee for the Reunification of the Parthenon Sculptures, Parthenon Skulpturen.
References: “Why are the caryatids no longer laugh?” Author: Anastasia Christopoulou, Philologist, M.Ed. Papiros Publications, 2022, Athens, Greece.
“Γιατί δε γελούν πια οι Καρυάτιδες”, Συγγραφέας: Αναστασία Χριστοπούλου, Φιλόλογος, M.Ed., Εκδόσεις Πάπυρος, 2022, Αθήνα.
