Ο περήφανος αετός
Maria Moschou
“’Έφυγες”, είπε χαμηλόφωνα ο περήφανος αετός στην καρδερίνα , σκύβοντας το κεφάλι. “Ποτέ δεν έφυγα”, απάντησε εκείνη, απλώς χρειαζόμουν λίγο χρόνο να επεξεργαστώ ότι κλονίστηκε η τυφλή μου εμπιστοσύνη που σου είχα. Δεν ήξερα πως να επεξεργαστώ την πληροφορία που πήρα….και γιατί έπρεπε να την πάρω με αυτόν τον τρόπο. “Δεν έφυγα όμως ποτέ, εσύ με έδιωξες και έδειξες απίστευτη σκληρότητα. Ο αετός την άκουγε προσεκτικά και δεν αντιδρούσε. “Να τα εννοεί άραγε αυτά που μου λέει?”, σκεφτόταν. “Με λάβωσε ο τρόπος που μου γύρισε την πλάτη”. “Λαχταρούσα τόσο πολύ να γυρίσει”, σκεφτόταν η καρδερίνα. Κι εκείνη η αναθεματισμένη πληροφορία ήρθε την πιο ακατάλληλη στιγμή, λες και η ζωή έπαιζε κάποιο άσχημο παιχνίδι. “Μα πως μου ήρθε να ανοίξω εκείνο το βιβλίο?”, αναρωτήθηκε.” Ήθελα απλώς να δω αν έχει ωραίες φωτογραφίες, τίποτε παραπάνω…. ” Κι εκείνος όμως δεν είπε κουβέντα, δεν αντέδρασε καν. Θα μπορούσε να χαμογελάσει και να πει χαριτολογώντας: “Τώρα έμαθες το μυστικό μου, με θες ακόμη?” Τίποτε, καμία αντίδραση….παγωμάρα και θυμός και από τις δύο πλευρές. Τα δύο ζώα λαβώθηκαν….πληγώθηκαν…. προδόθηκαν…. από ένα ανόητο χαρτί, από έναν ανόητο αριθμό……
”Eίμαι πάντα εδώ”, ψιθύρισε η καρδερίνα…..
Παραμύθια για μεγάλους Μ.Μ
