Ο λυπημένος κούνελος
Maria Moschou
Η κουνέλα μόλις γύρισε από τις δουλειές της χαρούμενη σπίτι. Σκεφτόταν πως χθες γιόρταζε ο κούνελος της και ήταν μία υπέροχη γιορτή. Κάνανε ένα μεγάλο τραπέζι και γιόρτασαν μεγαλόπρεπα, γιατί αυτό άξιζε στον κούνελό της. Δέχτηκε τόσες πολλές ευχές ο καλός της από όλους τους φίλους του, γιατί τον εκτιμούσαν πολύ όλα τα ζώα του βασιλείου. Ήτον ένα πολύ ιδιαίτερα ευγενικό κουνέλι ο σύντροφός της και εκείνη τον καμάρωνε. «Τι τυχερή που είμαι» σκεφτόταν. «Ο καλός Θεός μου έστειλε έναν τόσο καλό σύντροφο και είναι τόσο σπάνιο αυτό στις μέρες μας. Είναι γλυκός, ευγενικός και τόσο σοφός». Πολύ σπουδαίο πράγμα να θεωρείς το σύντροφό σου σπουδαίο και να τον καμαρώνεις έτσι. Ναι, στάθηκε πολύ τυχερή και ευγνωμονούσε το Θεό για αυτό. Κι εκείνος ευχαριστήθηκε πολύ τη γιορτή του και όταν κάποια στιγμή έκανε από αφέλεια μία χαζή κίνηση, η καλή του κουνέλα του έδειξε με πολλή αγάπη, πως γίνεται. Εκείνη συνέχισε χαρούμενη να γιορτάζει, αλλά εκείνος ένιωσε άσχημα πολύ και το κράτησε μέσα του. Δεν έδειξε και δεν είπε τίποτε. Κατέβασε το χέρι του και συνέχισε σα να μη συνέβη κάτι. Που να καταλάβει η κουνέλα, πως ο καλός της στενοχωρήθηκε τόσο πολύ? «Μα δεν το έκανα από κακία, αλλά από αγάπη» συλλογιζόταν. Ο Θεός έπλασε το Αρσενικό και το Θηλυκό για να αλληλοσυμπληρώνονται. Το Θηλυκό διδάσκει την αγάπη, τη φινέτσα και τη λεπτότητα και το Αρσενικό διδάσκει τη δύναμη, την προστασία και την ασφάλεια. Έτσι κάπως τα φαντάστηκε ο Θεός. Γιατί λοιπόν εμείς τα όντα, άνθρωποι και ζώα δε μπορούμε να το δούμε αυτό? Τι κρίμα να στενοχωριόμαστε χωρίς λόγο?»
Πήγε στον κούνελό της, τον πήρε αγκαλιά και του ψιθύρισε: «Νομίζεις πως έχει τόση σημασία για μένα ένα χαζό λαθάκι μπροστά στην τόση αγάπη που σου έχω?» Και μέσα της είπε: «Μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμη τόσο ευαίσθητος και εγώ μετά από τόσα χρόνια το ξεχνάω ακόμη! Τι κουτοί που είμαστε όλοι λοιπόν και ξεχνάμε πως μέσα μας κρύβουμε πάντα ένα μικρό παιδάκι, που το μόνο που αποζητά είναι αγάπη και επιβεβαίωση? Ε, λοιπόν από σήμερα θα του τονίζω μόνο τα υπέροχα πράγματα που κάνει!»
«Πείνασες καλέ μου?», ρωτάει τον κούνελό της. «Σου έφτιαξα μία υπέροχη καροτόσουπα με τα καρότα που έφερες σήμερα.» Ο κούνελος γυρίζει και την κοιτάζει απορημένος. «Τελικά δε φαίνεται να δίνει και τόση σημασία στα λάθη που κάνω. Μήπως εγώ νομίζω πως έχουν τόσο μεγάλη σημασία? Μήπως όπου υπάρχει αληθινή αγάπη όλα ξεπερνιούνται?»
«Όσα χρόνια και να είμαι μαζί σου με εκπλήσσεις καθημερινά και ευχάριστα» της λέει χαμογελώντας. «Για να δω…. Είναι νόστιμη η σούπα σου?» Η κουνέλα χαμογέλασε μέσα της. Ήξερε πως η καροτόσουπα ήταν το μεγάλο ατού της και πως ο καλός της την απολάμβανε πάντα.
«Έτσι» σκέφτηκε «γιατί δε θέλω να τον βλέπω λυπημένο… θέλω να είναι χαρούμενος και να γελάει, γιατί μάλλον το τελευταίο διάστημα το είχε ξεχάσει αυτό.»
Μ.Μ. Παραμύθια για μεγάλους
