Σεξουαλική κακοποίηση: Μια «αόρατη» μορφή βίας
Δρ Ελένη Σταύρου*
Η νοσηρότητα του ανθρώπινου μυαλού, φτάνει μέχρις εκεί που εμείς ως κοινωνία της επιτρέπουμε να πορευθεί. Χωρίς όρια, συνείδηση και αυστηρή ποινικοποίηση η επιβολή του πατριαρχικού προτύπου που θέλει την γυναίκα ή ακόμη και τον άντρα να υποκύπτει στη δύναμη και την όποια μορφή εξουσίας, διαστρεβλώνει την έννοια της σεξουαλικής πράξης. Είναι κατά το λιγότερο μία σύγχρονη μορφή δουλείας.
Οι πρόσφατες καταγγελίες για υπέρβαση του ρόλου παραγόντων στο χώρο του αθλητισμού σε θέσεις ισχύος και η επιβολή τους, υπό μορφή κακοποίησης σε αθλήτριες όπως η Eλληνίδα Σοφία Μπεκατώρου και η δική μας Άντρη Ελευθερίου, έφερε στην επιφάνεια μία μορφή αόρατης βίας.
Την ονομάζω αόρατη, γιατί ενόσω τα στόματα παραμένουν ερμητικά κλειστά, την αγνοούμε, αν και υπό τη μορφή ψιθύρων, ανέκαθεν ιστορίες σαν αυτές συζητούνταν σε πηγαδάκια όπου κάποιοι αρκούνταν σε μία λεκτική καταδίκη ή και μετακίνηση των θυτών από το ένα αξίωμα σε άλλο, θεωρώντας πως η μετατόπιση του προβλήματος αποτελεί θεραπεία για την κοινωνία.
Η τακτική αυτή, θωπεύει όμως τον θύτη αντί να ανασκολοπίζει την ασθένεια που καταβάλει εκείνον και κατατρώει τα θύματα του. Κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, μέχρι να το ξανασηκώσει ο ίδιος ο δράστης νοητικά και να επιτεθεί σε ένα νέο του θύμα.
Όποιας μορφής και αν είναι η σεξουαλική βία, λεκτική σωματική ή άλλως πως, η μόνη αντιμετώπιση είναι τα θύματα να βγουν μπροστά, χωρίς να φοβούνται κανένα κοινωνικό στίγμα, κανένα αποκλεισμό από το μέλλον που ονειρεύτηκαν στο χώρο τους. Οι λύσεις δεν προάγονται με την άγνοια ή διαγραφή του γεγονότος.
Εάν το θύμα ονομάσει το πρόβλημα, τότε παύει να είναι μόνο δικό του. Γίνεται πρόβλημα της κοινωνίας, η οποία θα πρέπει να πάψει να πιστεύει ότι οι δράστες είναι απόκοσμα τέρατα. Όχι, πολλές φορές είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πέραν πάσης υποψίας, που τυγχάνουν εκτίμησης, καμουφλαρισμένοι με ακριβά κουστούμια και λεκτική δεινότητα.
Είναι για αυτούς τους λόγους που μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΔΗΣΥ, κατέθεσαν πρόταση νόμου με σκοπό την αντιμετώπιση του εκφοβισμού και παρενόχλησης μη αποκλειομένης και της σεξουαλικής παρενόχλησης αθλητών.
Γιατί ακόμη και αν δεν υπήρξαμε θύματα, θα πρέπει όλοι να μιλήσουμε είτε για το πρόβλημα σε γενικευμένη βάση, είτε γιατί έχει περιέλθει στην αντίληψη μας μία συμπεριφορά ή ένας ψίθυρος.
Γιατί η σιωπή είναι πεπαλαιωμένη ενοχική πρακτική μίας άλλης εποχής που δεν χωράει στο σύγχρονο κόσμο αντιλήψεων και συμπεριφορών.
*Βουλευτής ΔΗΣΥ Λεμεσού
