Ο μονόλογος της καρδερίνας
Maria Moschou
«Θα φύγω» ψιθύρισε η καρδερίνα στο κοτσύφι. «Θα φύγω, όχι γιατί δε σε αγαπώ εγώ, αλλά γιατί δε μπορείς να με αγαπήσεις εσύ. ‘Έψαχνα πολλά χρόνια να σε βρω, ανάμεσα σε πολλά θηρία, που ήταν έτοιμα να με κατασπαράξουν και όταν σε είδα εκείνη την ημέρα στην εξοχή, στη γιορτή των λουλουδιών, πετάρισε η καρδιά μου. Το γλυκό σου βλέμμα, η τρυφερή σου ματιά, η ηρεμία και ησυχία που εξέπεμπες… Όλα αυτά με κέρδισαν σε σένα. Νόμισα ότι ανήκες αλλού και δεν τόλμησα να σε πλησιάσω. Συνέχισα τη ζωή μου και συνέχισες τη δική σου. Πάντα όμως σε παρατηρούσα από μακριά με την ελπίδα πως θα με προσέξεις. Εσύ ήσουν όμως ανέκφραστο κάθε φορά που τύχαινε να συναντηθούμε. Εγκατέλειψα τότε κάθε προσπάθεια να σε κερδίσω. Συχνά αναρωτιόμουν εκείνο το διάστημα αν είσαι ευτυχισμένο. Φάνταζες τόσο ευάλωτο και λαβωμένο που μου ερχόταν να σου τραγουδώ συνέχεια για να αποσπάσω το μυαλό σου.
Και, θυμάσαι πως τα έφερε τελικά η ζωή? Είχα θυμώσει πολύ εκείνο το βράδυ με εκείνο το γύπα και του έκλεισα την πόρτα. Όπως πήγαινα βόλτα στο δάσος, σε είδα να κάθεσαι εκεί ανάμεσα στα άλλα ζώα και να γιορτάζεις. Πόσο είχα χαρεί όταν μου μίλησες… Και θυμάσαι που σου ζήτησα βοήθεια με κείνη τη φωλιά που έχτιζα και προσφέρθηκες να με βοηθήσεις? Κατάλαβες πόσο όμορφα με έκανες να νιώσω? Θυμάσαι τις πρώτες βόλτες στο βουνό? Στη θάλασσα? Εγώ κελαηδούσα συνεχώς και εσύ καθόσουν ήσυχο ήσυχο και με παρατηρούσες…
Είναι πολύ όμορφες οι στιγμές που περνάμε μαζί. Ποτέ δε θα φανταζόμουν πως μία τόσο φλύαρη καρδερίνα θα αποζητούσε τη συντροφιά ενός τόσο ήσυχου κοτσυφιού. Θα φύγω… όχι γιατί δε σε αγαπώ, αλλά γιατί εσύ νομίζεις πως είσαι μικρό και αδύναμο. Ακόμη όμως και τα μικρά και αδύναμα ζωάκια είναι πολύ σημαντικά για το βασίλειο των ζώων, καθώς η ησυχία είναι σοφία.
Αν δεν ανοίξεις τα φτερά σου να ξαναθυμηθείς πόσο όμορφο συναίσθημα είναι να πετάς, δε θα μπορέσεις να ανοίξεις ούτε την καρδιά σου γλυκό μου κοτσυφάκι! Αλλά ξέρεις κάτι?
Δε θα φύγω τελικά, γιατί εγώ είμαι μία φλύαρη καρδερίνα και οι φλύαρες καρδερίνες κρύβουν μέσα τους μία αισιοδοξία και ελπίζουν πάντα…
Ξέρεις κάτι κοτσύφι? Όχι, δε θα φύγω… μία χαζή σκέψη ήταν… θα μείνω… και που ξέρεις… ίσως … εκεί… ξαφνικά… ανοίξεις τα φτερά σου και πετάξεις τόσο ψηλά…
….που δε θα το πιστεύεις ούτε εσύ το ίδιο.»
Παραμύθια για μεγάλους Μ.Μ
