Η πρώτη ταινία του NETFLIX που έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα (συγκεκριμένα στην Αθήνα, τα Τρίκαλα, τα Ζαγόρια, τα Μετέωρα και τη Καλαμπάκα) πριν από τον COVID και που έχει διαφημιστεί τόσο πολύ ήδη από τη διάρκεια των γυρισμάτων.

O πρωταγωνιστής, ο Beckett (John David Washington) ταξιδεύει για διακοπές στην Ελλάδα μαζί με τη σύντροφό του April (Alicia Vikander), όμως ένα τραγικό δυστύχημα, τον μετατρέπει σε στόχο ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού. Καθώς προσπαθεί να φτάσει στην αμερικάνικη πρεσβεία, για να προστατευτεί, οι περιπέτειες του θυμίζουν τον «Φυγά» του Harrison Ford και οι περισσότεροι Έλληνες στο πέρασμά του τού φέρονται με το χειρότερο τρόπο όπου στο  τέλος αποκαλύπτεται πως ο Μπέκετ βρίσκεται μπλεγμένος σε μια μυστηριώδη και βίαιη συνωμοσία.

Η αλήθεια είναι πως “δυσκολεύτηκα” να καταλάβω την πολιτική διαπλοκή που κρύβει το σενάριο της ταινίας, αν και δεν ισχύει το ίδιο για το δημιουργό και σκηνοθέτη της, τον Ferdinando Cito Filomarino που φαίνεται πως έχει μελετήσει καλά το πώς μπορεί να “λειτουργεί” η πολιτική στη χώρα μας αφού γράφει μια μυθοπλαστική ιστορία που περιλαμβάνει ένα ακροδεξιό κόμμα που ονομάζεται «Ανατολή» με αρκετή δόση υπερβολής, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να μας θυμίσει την πολιτική παράνοια του Midnight Express του 1978.

Η απόλυτη δυσφήμηση για την Ελλάδα μας. Να βλέπουν την ταινία οι ξένοι και να λένε “πού να πηγαίνω τώρα για διακοπές εκεί στην Ελλάδα, στους διεφθαρμένους, αναρχικούς, τρομοκράτες…”

Που αν το αυτοκίνητό σου πέσει από γκρεμό θα καταλήξει μέσα σε σπίτι, οι κάτοικοι του δε θα σε βοηθήσουν και θα παλεύεις μόνος σου. Αστυνομικός και νοσηλεύτρια θα σε κοιτάνε καχύποπτα και θα σε ενημερώσουν για τη νεκρή φίλη σου λέγοντας “The Car, how do you say it, ατύχημα. Rest now, talk after”.

Πάλι καλά -να λέμε- που βελτιώσαμε τα αγγλικά μας και δεν μείναμε στο «Στάσου Μύγδαλα!»

Όλες οι παραπάνω σκηνές ήταν εξοργιστικές. Δεν ζούμε σε καμία τριτοκοσμική χώρα, πότε επιτέλους θα το καταλάβουν οι κύριοι στο εξωτερικό …!

Όσο για την Αθήνα μας… μία “κούκλα”, σκοτεινιασμένη και βρώμικη, μέσα στις αφίσες, τα γκράφιτι και τις διαδηλώσεις. Που “αναγκάζει” τους τουρίστες να φεύγουν για να μην πέσουν σε καμία συγκέντρωση και κλείσουν οι δρόμοι… Όπως έκανε και ο πρωταγωνιστής μας, ο Μπέκετ, μαζί με τη φίλη του….

Στο τέλος όμως, ως δια μαγείας, ο Μπέκετ τα καταφέρνει. Τί τροχαία, τί πυροβολισμοί, τί αυτοκίνητα και μηχανάκια που τον πατάνε, τι άλματα από τον 4 όροφο… Και αυτός παρότι είναι βαριά χτυπημένος, συνεχίζει να τρέχει για να αποδείξει την αθωότητά του, αλλάζοντας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μία άντε δύο το πολύ γκριμάτσες.

Σαν γενική αίσθηση τόσο το σενάριο όσο και οι ερμηνείες αφήνουν στο θεατή πως πρόκειται για μία κακόγουστη και κακοφτιαγμένη ταινία από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 90.

Τα μόνα θετικά είναι πως στο πρώτο μισό βλέπουμε κάποια όμορφα τοπία από την Ελλάδα μας όπως, επίσης, και η εξαιρετική μουσική που ακούγεται ανήκει στον βραβευμένο Ryuichi Sakamoto που δυστυχώς σε αρκετά σημεία “χάνεται” από το τόσο ανθρωποκυνηγητό.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save