Κώστας Φέρρης: “Ένωση Σκηνοθετών Δημιουργών”
Η “Ένωση Σκηνοθετών Δημιουργών”, είναι σωματείο επαγγελματικό που περικλείει όλους τους σκηνοθέτες, ανεξάρτητα από την εργασιακή σχέση με την οποία εργάζονται, στον χώρο των οπτικοακουστικών και παραστατικών τεχνών.
Οι νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην κινηματογραφική παραγωγή, επιβάλλουν την ανασυγκρότησή της. Η παρουσία του Σκηνοθέτη Παραγωγού ενισχύεται εκ των πραγμάτων, καθώς τα γραφεία παραγωγής αφ’ ενός δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες, αφ’ ετέρου οι ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού δεν είναι ελκυστικές για τους παραγωγούς, που προτιμούν να επενδύουν σε μεγαλύτερα σχέδια με διασφαλισμένα οικονομικά οφέλη. Αντίστοιχα, στις παραστατικές τέχνες, ο ανεξάρτητος σκηνοθέτης, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αυτό-χρηματοδότηση, με νομικά και οικονομικά ρίσκα, που τον εξουθενώνουν και επιδρούν αρνητικά στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Στο κινηματογραφικό έργο τέχνης, ο σκηνοθέτης είναι ο πρώτος και κύριος δικαιούχος του πνευματικού του έργου, είναι αυτός που κινεί όλο τον μηχανισμό, ξεκινώντας από την ιδέα και δουλεύοντας σκληρά μέχρι την ολοκλήρωσή του έργου, συχνά, χωρίς αμοιβή. Στις παρούσες συνθήκες, οι σκηνοθέτες εκβιάζονται να παραχωρήσουν τα δικαιώματά τους, αναγκάζονται να παραδώσουν την ταινία τους στα χέρια του παραγωγού, πριν ακόμα ξεκινήσει, προκειμένου να έχουν απλώς το δικαίωμα να διεκδικήσουν κρατική χρηματοδότηση.
Το σενάριο είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε κινηματογραφικής ταινίας, και ως εκ τούτου, για τη χρηματοδότηση της ταινίας, πρέπει αυτό κατ’ αρχάς να κρίνεται κι όχι οι οικονομικές δυνατότητες και οι διασυνδέσεις του του παραγωγού.
Οι συνθήκες εργασίας στην τηλεόραση γίνονται όλο και πιο σκληρές για τους σκηνοθέτες, όλο και μειώνεται κάθε δημιουργική δυνατότητα, όλο και αυξάνεται το ημερήσιο ωφέλιμο, όλο και περισσότερο μετατρέπονται οι σκηνοθέτες σε μηχανικούς εκτελεστές, που ασθμαίνοντας, ακολουθούν ένα εξωφρενικά πιεστικό πρόγραμμα, με όλο και χαμηλότερες αμοιβές.
Στο θέατρο, όποιος σκηνοθέτης δημιουργός δεν εντάσσεται στο προστατευμένο πλαίσιο κάποιου κρατικού ή ιδιωτικού φορέα / οργανισμού, αντιμετωπίζει έναν άνισο αγώνα επιβίωσης.
Σήμερα, επανέρχεται δριμύτατο το αίτημα της θεσμοθετημένης εργασίας, της διαυγούς αξιολόγησης, των ίσων ευκαιριών, των ξεκάθαρων κανόνων και του σεβασμού απέναντι στον καλλιτέχνη δημιουργό.
Μέσα σε ένα δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο τοπίο, με νέους ορίζοντες και σύμμαχο την τεχνολογία, ο ρόλος του Σκηνοθέτη Δημιουργού είναι κρίσιμος για την εξέλιξη της τέχνης, είναι κρίσιμος για την πολυμορφία, τη διεύρυνση, την ανανέωση του μέσου και την πολυπρισματική απεικόνιση της εποχής μας. Από τον ελεύθερο δημιουργό θα προκύψει το καινούριο, το ανατρεπτικό, το μοναδικό.
