Άνω Τελεία στην Ομογενειακή Πένα της “Διασποράς” για χάρη της Περιφέρειας βάζει η Χρύσα Σάμου
Απ’ τον ΣΟΧΟ της Θεσσαλονίκης, με το βλέμμα στην ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, στο πλευρό του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΖΙΤΖΙΚΩΣΤΑ, η δημοσιογράφος της ΕΡΤ3 ΧΡΥΣΑ ΣΑΜΟΥ, με πολιτικό πολιτισμό, και έναν λόγο ασυνήθιστο, απαντά σε τρεις ερωτήσεις για τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ που υπηρέτησε επί μακρόν, αλλά και την διαδρομή της στην ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ.
Ο Ελληνισμός της Διασποράς, συνδέθηκε μαζί σας τηλεοπτικά, επί 15ετίας, μέσα απ’ τις οθόνες της ΕΡΤ3 και της ομότιτλης εκπομπής σας. Τι ήταν εκείνο που νομίζετε ότι ξεχώρισε ο απόδημος ελληνισμός και σας «αγκάλιασε» τόσα χρόνια?
Για μένα μετά από σειρά εκπομπών λόγου και πολιτισμού στην ιδιωτική και τη δημόσια τηλεόραση, ήταν πρόκληση να αφιερωθώ κυριολεκτικά σε ένα εντυπωσιακό για την σύγχρονη Ελληνική Ιστορία δυναμικό, που η ικανότητα που ανέπτυξε ακόμη απ’ τις διακρατικές συμβάσεις εργασίας, τα λεγόμενα πρώτα χρόνια της Ελληνικής Μετανάστευσης, έως και πρόσφατα, όταν η 10ετής οικονομική κρίση ανάγκασε τα «ισχυρά μυαλά» της χώρας μας να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς, είναι μνημειώδης. Αγάπησα απ’ την πρώτη αποστολή (στην Σουηδία θυμάμαι) τους συνέλληνες που διαβιούν με αξιοπρέπεια και ήθος στα πέρατα του κόσμου, φτιάχνοντας «άλλους Γαλαξίες», γεμάτους νοσταλγία για τα πάτρια, διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα που «παραδόθηκε Ελληνική», τα ήθη και τα έθιμα, την βαθιά θρησκευτική τους πίστη στα ιερά και τα όσια των προπατόρων μας. Κι όσο οι τηλεοπτικές παραγωγές διείσδυαν σε μεγαλύτερη αποτύπωση και ακτίνα δράσης (ευτύχησα πέραν των ισχυρών Κοινοτήτων μας να βρεθώ σε εσχατιές της Γης, με μετρημένους στα δάχτυλα Έλληνες που με αυταπάρνηση, μεράκι, και προσωπική δαπάνη κόπου και χρόνου και χρημάτων, κράτησαν ψηλά την Ελληνική μας σημαία σε κάθε μετερίζι) η πεποίθησή μου πως η Οδύσσειά τους παρά τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες κατά περίσταση, θα είχε στο τέλος πάντα, προόδους αναγνώρισης, κατακτημάτων, διακρίσεων. Κι αλήθεια, πόσες φορές αισθανθήκαμε στο Μητροπολιτικό Κέντρο βαθιά συγκινημένοι και χαρούμενοι για τα success stories τους? Στη διαδρομή τους οι ομογενείς, είτε διοργανώνοντας εκ των ενόντων εκδηλώσεις αυτοαναφοράς, συναντήσεις φόρους μνημοσύνης στις αλησμόνητες πατρίδες, αναβιώνοντας έθιμα των παππούδων και των γιαγιάδων, που μπορεί να μην γνώρισαν καν, αλλά η προφορική παράδοση της τυπικής ελληνικής οικογένειας της αλλοδαπής, φρόντισε να τους κρατά ενήμερους και σε εγρήγορση, είτε εμφυσύοντας φιλελληνισμό, είτε διδάσκοντας στους βενιαμίν μας αξίες και την ισχυρή αρχαιοελληνική μας παρακαταθήκη, είτε κτίζοντας απ’ το υστέρημα των εμβασμάτων τα ταραγμένα χρόνια της πρώτης μετανάστευσης, ιερούς ναούς και ενοριακά κέντρα να τους κρατούν ορθούς να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, δεν λησμόνησαν ποτέ τους τη γενέτειρα. Και της επέστρεψαν ότι αποκόμισαν μοχθώντας για το αύριο το δικό τους και κυρίως των παιδιών τους. Τεχνογνωσία, λόγου χάρη, αλλά και με γαλαντομία περισσή την φιλανθρωπία, για τα έργα της οποίας είναι αξιομνημόνευτοι. Μπήκα λοιπόν, πριν τα rec των καμερών, στα… «παπούτσια» τους, χόρεψα μαζί τους στα συναπαντήματά τους, κάθισα στα έδρανα των ΤΕΓ και των Ελληνόφωνων Σχολειών μας, σηκώθηκα αξημέρωτα να τους ακολουθήσω στις βαριές βιομηχανίες της κεντρικής Ευρώπης την οικονομία της οποίας ανέστησαν με τα χέρια τους, τους χειροκρότησα όταν ανέβαιναν σε άμβωνες βραβεύσεων, όταν με το ρολόι στο χέρι διένυαν χιλιόμετρα ατέλειωτα για να μην χάσουν μαθήματα ελληνικής γλώσσας τα παιδιά τους, έγινα ένα στα προβλήματα και τις προβληματικές τους όταν αυτά αποτυπώνονταν σε Συνέδρια και Συνεδριάσεις, έψαχνα μαζί τους ρίζα Ελληνική, στα βάθη της Ανατολίας, μαρτυρίες στα σοκάκια της Σμύρνης και της Τραπεζούντας, συμπροσευχήθηκα μαζί τους στα καμπαναριά του Οικουμενικού και Παλαίφατων Πατριαρχείων μας, στην Πόλη των Πόλεων, στην Κορυτσά και στο Αργυρόκαστρο, στην Τσάλκα της Γεωργίας και στην Οδησσό, στο Μεξικό και στο Γιοχάνεσμπουργκ, στα σαλόνια της Βιέννης και των Παρισίων και στους δρόμους του Λονδίνου και του Άμστερνταμ, στα ορυχεία του Χόρινχεμ, και στα εργοστάσια της Γερμανίας που «τα τρένα που φύγαν αγάπες μου πήρανε», στις φαβέλες της Αργεντινής και στο πάντα πολύβοο κι εκρηκτικό κέντρο του Καράκας… στο Χαράρε και στην Τανζανία (που με σημάδεψε ως άνθρωπο καθώς με τον σεβ. Μητροπολίτη Ειρηνουπόλεως κ.κ Δημήτριο έζησα την μοναδική εμπειρία της Ιεραποστολής). Γνώρισα με τα μάτια τους την αξίωση επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στα μάτια της Μελίνας, ακούμπησα την φωνή της Κάλλας σε εκτελέσεις σπουδαίων Ελλήνων της όπερας, άκουσα Καβαφικές ιστορήσεις στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο και Καζαντζακικά αποφθέγματα, μπήκα στα ρεφραίν χορωδιών που έκαναν ακόμη πιο δημοφιλή τον παγκόσμιο Μίκη Θοδωράκη, κατέγραψα έργα και ημέρες των εθνικών μας ευεργετών, αλλά και σύγχρονων πανεπιστημόνων που χαίρουν διεθνής αναγνωρίσεως, ανέδειξα έδρες ελληνικών σπουδών και την πολυσχιδή δράση των Εθνικοτοπικών μας Συλλόγων και φορέων. Με λίγα λόγια για σχεδόν δύο δεκαετίες έζησα κι ανέπνεα με την καρδιά και το μυαλό έξω απ’ τα συμβατικά σύνορα της χώρας που διαβιούσα, αφού εκτός απ’ τον χρόνο που δαπάνησα στο εξωτερικό για τις καταγραφές, η αφοσίωσή μου στην ανάδειξη όσων είδα και βίωσα, ήταν ατέλειωτη με τις εργατοώρες του μοντάζ…. ΑΓΑΠΩ από ψυχής την ψυχή του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ που ακούει στο όνομα ΑΠΟΔΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ!
Η απόφασή σου να «εκτεθείς» στην Πολιτική με την κάθοδό σου στις προσεχείς Αυτοδιοικητικές εκλογές, διεκδικώντας θέση Περιφερειακής Συμβούλου, στο πλευρό του Απόστολου Τζιτζικώστα πώς προέκυψε τώρα?
Η σχέση μου με την Τοπική Αυτοδιοίκηση ξεκίνησε ήδη προ δυο 4ετιών όταν «κατέβηκα» ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος στον τόπο καταγωγής μου, ένα υπέροχο και ιστορικό κεφαλοχώρι, τον Σοχό της Θεσσαλονίκης που υπήρξε έδρα Δήμου πριν το Καλλικρατικό μόρφωμα. Ευτύχησα της υποστήριξης των συντοπιτών μου, και από την θέση της Αντιδημάρχου Πολιτισμού του Δήμου Λαγκαδά, και ακολούθως Πολιτισμού και Ενότητας Σοχού, πάλεψα για την καθημερινότητα, και την ποιότητα ζωής, στο μέτρο του μπορετού. Ξέρεις, όταν χάνεται ο Δήμος απ’ τον τόπο, είναι δύσκολο πολύ να φθάσει η βοήθεια ανάμεσα σε δεκάδες συνενωμένα και ανομοιογενή γεωγραφικά χωριά. Κι εκεί, δε σου κρύβω, νοιώθοντας βαθιά την ευθύνη έναντι των ανθρώπων που με εμπιστεύτηκα, ενεργοποίησα την μεγάλη ατζέντα του ομογενειακού ελληνισμού και κατάφερα επαφιόμενη στο φιλότιμό τους και την προσωπική μας σχέση να επιτύχω κάποιες καλύψεις δαπανών που χορηγικά ενίσχυσαν κυρίως αναφορικά με σχολικές δομές και εστίες πολιτισμού και τουρισμού. Στις προηγούμενες Δημοτικές Εκλογές, έχοντας την υπόσχεση δεδηλωμένη απ’ το τότε κυβερνών κόμμα, ότι «αν δημιουργηθεί έστω κι ένας ορεινός δήμος αυτός θα είναι του Σοχού», δεν δήλωσα υποψηφιότητα για τον Δήμο κι ερχόμενη σε επαφή με τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολο Τζιτζικώστα, είχα υποσχεθεί την από τότε κάθοδό μου μαζί του. Έναν μόλις μήνα πριν τις εκλογές, κι ενώ ο Σοχός, ανέμενε νομοθετική ρύθμιση για την ανεξαρτητοποίησή του απ’ τον Δήμο Λαγκαδά, είδαμε με κυριολεκτική οδύνη και απογοήτευση, να πραγματώνεται το σχέδιο της επιμερους απόσχισης αλλά σε αυτή περιλαμβάνονταν μόνον νησιωτικές περιοχές και ο Βελβεντός. Σε σύσκεψη φορέων, αποφασίσαμε πως αν ο Σοχός κατέβαζε δική του υποψηφιότητα στον Δήμο Λαγκαδά, με ένα ψηφοδέλτιο αμιγώς απαρτιζόμενο από ντόπιους υποψηφίους, θα ήταν μιας πρώτης τάξης διαμαρτυρίας πεφρασμένη δε με την πλέον δημοκρατική διαδικασία του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι. Όπερ και εγένετο! Υπήρξα επικεφαλής του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ, μιας παράταξης που ακόμη και τα αρχιγράμματά της υποδήλωναν τον πρώην ΔΣ (Δήμο Σοχού) έχοντας παραστάτες και συνοδοιπόρους προσωπικότητες του τόπου μου που μπήκαν χωρίς δεύτερη σκέψη μπροστά σε μια μάχη από χέρι χαμένη για τον Δήμο, που θα άφηνε κέρδος την προσμετρούμενη δύναμή μας στην κάλπη και ακράδαντο δικαίωμα κορύφωσης της δίκαιης αξίωσής μας. Δυστυχώς, έως και σήμερα, ακόμη δεν έχει εισακουστεί το δίκαιο αίτημά μας. Σ’ όλο αυτό το διάστημα η σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης με τον Απόστολο Τζιτζικώστα, ήταν αδιασάλευτη. Έτσι λοιπόν αυτό που ανέκοψε η «ηρωική κάθοδος» τότε, έρχεται να συμβεί σήμερα και με πολύ χαρά μετέχω στο ψηφοδέλτιο της παράταξης «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» για την ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στην ΠΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ένα ψηφοδέλτιο ΝΙΚΗΣ, με εξαίρετους εκπροσώπους όλων των φωνών της κοινωνίας μας και γνώμονα την προσφορά στον πλησίον.
Πώς σκέφτεσαι να κινηθείς προεκλογικά?
Κατ’ αρχάς δεν διαθέτω μηχανισμούς, ούτε πολιτικούς, ούτε κομματικούς, ούτε χορηγικούς (και ποτέ μου δεν διέθετα). Εκείνο που έχω στην «φαρέτρα» μου είναι η ΑΓΑΠΗ του κόσμου, που ΟΡΗ ΜΕΘΙΣΤΑΝΕΙ και ενδεχομένως η αναγνώριση όλων όσων κατέθεσα στα χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας στα ΜΜΕ και την Αυτοδιοίκηση. Είμαι ευγνώμων κυριολεκτικά, που με την εμφάνιση της υποψηφιότητας, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ήδη, φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες, συντοπίτες, επαναπροωθούν την κάθοδό μου, με στόχο να γνωστοποιηθεί, και εισαγωγικά ο καθένας γράφει και δυο λόγια καρδιάς, για όσα είμαι κι όσα πιστεύω. Κι επειδή ο πολιτικός μου πολιτισμός, είναι από ετών δοκιμασμένος, και τον διέπει ένας ανορθόδοξος για τον σκληρό στίβο της πολιτικής ουμανισμός στα όρια του ρομαντισμού, δεν θα με δεις σε «δήθεν χειραψίες», όχι γιατί δεν αγαπώ να επικοινωνώ με τον κόσμο, -ίσα ίσα- είμαι θιασώτης του «επικοινωνώ άρα υπάρχω», αλλά γιατί, αποστρέφομαι οτιδήποτε εμπεριέχει «πρέπει». Δεν θα ακουστώ political correct, όμως fake δεν υπήρξα ποτέ μου. Κι όταν άπειρη ούσα στην αρχή ΄της ενασχόλησής μου με την αυτοδιοίκηση το δοκίμασα, το απεμπόλησα ως μοντέλο άμεσα γιατί απλά δεν ήμουν εγώ! Φυσικά και θαυμάζω τους συνυποψηφίους που τους ταιριάζει και το πράττουν. Και από καρδιάς εύχομαι ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ και ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στον καθένα και την καθεμιά ξεχωριστά. Αλλά δεν θα πάω απρόσκλητη σε έναν γάμο επειδή τυγχάνει να είναι στην εκλογική μου περιφέρεια για να «φανώ»! Ας φανεί η ικανότητά μου μέσα από το έργο μου όταν μου δοθεί το δικαίωμα απ΄τον κόσμο να εκλεγώ. Δεν θα πάω σε λαϊκές όπου δεν συχνάζω. Εγώ ψωνίζω απ’ την Λαϊκή Αγορά του Σοχού τα καλοκαίρια, κι όταν ανεβαίνω στα πάτρια, του Λαγκαδά τις Τρίτες, αν τύχει και βρεθώ πρωινές ώρες εκεί, και κυρίως της Κ. Τούμπας τις Τετάρτες, και τις Παρασκευές έναντι της ΕΡΤ3 όπου με το πέρας της δουλειάς μου με ξέρουν όλοι στους πάγκους που δεν φωτογραφίζομαι αλλά προμηθεύομαι τα απαραίτητα για την οικιακή οικονομία της εβδομάδας. Θα πάω να δω σινεμά θέατρο μια συναυλία μια ποιητική βραδιά ή ένα λαϊκό δρώμενο ηθογραφικού περιεχομένου συλλογικοτήτων, επειδή λατρεύω τους καλλιτέχνες και τον πολιτισμό και όχι για να καθίσω «πρώτη θέση». Μ’ αρέσει να είμαι εκεί για να χειροκροτήσω την παιδωμή των συντελεστών που θα παράξουν έργο, κι όχι για να χειροκροτήσουν εμένα. Και στην πολιτική όπως και στην τηλεόραση οι φίρμες δεν είμαστε εμείς. Είμαστε «το μέσον» …Στην πολιτική για τον εντοπισμό προβλημάτων και προβληματικών του κόσμου και στην τηλεόραση για να φθάσει η εικόνα κι ο λόγος τους στο ευρύ κοινό. Και δουλειά μας είναι να μην καβαλάμε καλάμια νομίζοντας πως «το θέμα» είμαστε εμείς! Ίσως ξενίζει η ορθή – κοφτή μου τοποθέτηση, αλλά αγαπώ να μπαίνω στην όποια διαδικασία ΞΕΚΑΘΑΡΑ…. Χωρίς δεύτερες σκέψεις… δηλαδή δεν θα μπω σε έναν Ιερό Ναό για να καθίσω με τους επισήμους και θα σκέφτομαι αν φορώ το σωστό ταγιέρ κι αν η λήψη της κάμερας είναι ικανή για να με πάρει και να με προβάλλει…. Ούτε για να αλιεύσω ψήφους στο προαύλιο της… Στους Ναούς πας για να προσευχηθείς … κι είσαι εσύ κι ο Θεός σου… Είναι ανούσιο οτιδήποτε άλλο «τρέχει» παράλληλα αποσπώντας την προσοχή και αν κάτι κρύβει δεύτερες σκέψεις και σκοπό φαίνεται…
