ΔΙΑΣΤΗΜΟ-ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ¨STINGRAY¨
Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Στα μικράτα μου η τηλεόραση ήταν είδος πολυτελείας. Ευτυχώς η μεσοαστική τότε – και πριν την οικονομική καταστροφή – οικογένεια μου διέθετε μία ασπρόμαυρη συσκευή, όπου ο μπαμπάς έβλεπε ποδόσφαιρο και η μαμά τη ¨Σύγχρονη Εύα¨. Εγώ, εκτός από τα κινούμενα σχέδια, ¨χάζευα¨ μπροστά στη ¨Μάχη¨ και στις εκπομπές ¨Μορφές και Θέματα¨ της Αιγυπτιώτισσας Αλίκης Νικολαΐδου.
Ως την Τετάρτη, 18/8/1976 και ώρα 18:30, οπότε στην ΕΡΤ ξεκίνησε μία νέα παιδική εκπομπή υπό τον τίτλο ¨Διαστημόπλοιο Στίνγκρεϊ¨, η οποία με μάγεψε και στα όνειρα μου συμμετείχα κι εγώ στις περιπέτειες του ¨Σαλαχιού-Ναυτίλου¨…
Το ¨Stingray¨ ήταν μια βρετανική τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας για παιδιά που δημιουργήθηκε από τους Gerry και Sylvia Anderson. Γυρίστηκε το 1963 χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό ηλεκτρονικών κουκλών-μαριονετών σε κλίμακα και ειδικών εφέ. Έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1964, προβλήθηκε σε 39 μισάωρα επεισόδια, στοίχισε 1.000.000 λίρες και ήταν η πρώτη βρετανική τηλεοπτική σειρά που έγινε εξ ολοκλήρου έγχρωμη.
Οι υποβρύχιες σεκάνς είχαν κινηματογραφηθεί ¨στεγνές¨, τραβώντας τα σετ μέσα από λεπτά ενυδρεία, ενώ οι επιφανειακές λήψεις γυρίζονταν σε δεξαμενές νερού που ενσωμάτωναν χαμηλούς πίσω τοίχους για να δημιουργήσουν τεχνητούς ορίζοντες.
Διαδραματιζόταν στη δεκαετία του 2060 και ακολουθούσε τα κατορθώματα του World Aquanaut Security Patrol (WASP), ενός οργανισμού που ήταν υπεύθυνος για την αστυνόμευση των ωκεανών της Γης. Η ναυαρχίδα του WASP ήταν το ¨Stingray¨, ένα μαχητικό υποβρύχιο με πλήρωμα τον Captain Troy Tempest, τον πλοηγό Υπολοχαγό ¨Phones¨ και τη Marina, μια βουβή νεαρή γυναίκα. Οι περιπέτειες του ¨Stingray¨ το έφερναν σε επαφή με διάφορους υποθαλάσσιους πολιτισμούς, άλλους φιλικούς και άλλους εχθρικούς, καθώς και με περίεργα φυσικά φαινόμενα.
Ήταν δε τέτοια η ¨ζωντάνια¨ των κουκλών-μαριονετών, που ανοιγόκλειναν το στόμα και κινούνταν φυσικά, που πραγματικά μετά από λίγα λεπτά ξεχνούσες πως δεν ήταν αληθινές και ταξίδευες μαζί τους στους ωκεανούς.
Τώρα, το ¨Stingray¨, με το χαρακτηριστικό τραγουδάκι της εισαγωγής, έχει απομείνει μια ακόμη γλυκιά ανάμνηση της εποχής των Αμπελοκήπων, κάπου εκεί στο βάθος των εσωτερικών ωκεανών της μνήμης…
