Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ανοίγει την καρδιά της στην ομογένεια και στο Hephaestus Wien
Krikor Kevorkian
Το σημερινό μας «γραπτό ταξίδι» ξεκινά από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και συγκεκριμένα από τη θάλασσά της, τα χρώματα και τον ζεστό της ήλιο και έρχεται να ολοκληρωθεί στα γραφεία και στους υπολογιστές του Hephaestus Wien, στη Βιέννη της Αυστρίας. Όμως ενδιάμεσα, υπάρχει η Ελλάδα. Η χώρα που λέμε πατρίδα! Εκεί που έχουν γεννηθεί οι ρίζες μας. Πρωταγωνίστρια αυτού του ταξιδιού είναι μία γυναίκα που είναι γνωστή σε κάθε Έλληνα επάνω στο πλανήτη Γη. Μια γυναίκα στην οποία ο Θεός χάρισε έναν πολύτιμο θησαυρό, μια σπουδαία φωνή, και η ίδια, σοφά πράττοντας, δεν τον κράτησε για τον εαυτό της αλλά τον μοιράστηκε με τον κόσμο. Ακόμη μία ομογενής, απόψε κοντά μας, μέσα από μία ζεστή, υπέροχη κουβέντα… Κυρίες και Κύριοι, διαβάστε παρακάτω όλα όσα είπε η κυρία Άλκηστις Πρωτοψάλτη στον Hephaestus Wien και στον Krikor Kevorkian.
Hephaestus Wien: Κυρία Πρωτοψάλτη, γεννηθήκατε στην Αίγυπτο, από Έλληνες ομογενείς γονείς και ζήσατε στην Αλεξάνδρεια μέχρι τα πρώτα σας έξι χρόνια. Τι έχετε να θυμάστε από εκείνη τη περίοδο της ζωής σας;
Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Η μνήμη κρατάει τις πιο έντονες εικόνες σ αυτή την ηλικία…Η θάλασσα της Αλεξάνδρειας ,ο ήλιος και τα χρώματα του ,η ζέστη που μου έλιωνε μονίμως το παγωτό που μου έπαιρνε ο πατέρας μου, οι βόλτες στην παραλία ,οι μυρωδιές από τις φαλάφελ ,τα παιχνίδια στην άμμο και το τεράστιο καβούρι που με κυνήγησε , οι βόλτες με το αμαξάκι με το άλογο, η χαρά της μητέρας μου και το γέλιο της που αντηχούσε σαν καμπάνα της Μητρόπολις στ αυτιά μου . Λέξεις τρυφερές από τους γονείς μου ,αγάπη, γλυκειά προστασία ..”Σταυρό ,το παιδί μη χτυπήσει”.…Το Αβερώφειο , το σχολείο μου , τα παιδάκια στη τάξη ,το διάλειμμα και η θέση στο παγκάκι κάτω από το φοίνικα ,οι χουρμάδες που τρελλαινόμουν, οι βρύσες με το νερό που με βοηθούσαν να πιώ γιατί δεν τις έφτανα.(όταν μετά από 30 χρόνια επισκέφτηκα το σχολείο μου έσκυψα για να πιώ νερό ). Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή ο ξεριζωμός όλων των Ελλήνων από την Αίγυπτο , δυσβάσταχτο να χάνεις τα πάντα και το κυριώτερο τους συγγενείς ,τους φίλους και όλα τα υπάρχοντα ….με μια βαλίτσα στο χέρι και 1000 αγκάθια στην ψυχή έπρεπε να στήσεις καινούργια ζωή . Παρ όλα αυτά οι γονείς μου με μεγάλωσαν με αρχές και με πολλή αγάπη ,μου έδωσαν σωστές βάσεις για να ανοίξω τα δικά μου τα φτερά …
H.W.: Πως βιώσατε την αλλαγή από την ημέρα που μετακομίσατε στην Ελλάδα; Ήταν εύκολη η προσαρμογή;
Α.Π.: Απ ότι θυμάμαι ήταν πολύ δύσκολα, ευτυχώς υπήρχαν κάποιοι φίλοι των γονιών μου ,η οικογένεια Μανωλακάκη που μας στήριξαν στην αρχή. Μετά , ο πατέρας μου που ήταν χειρούργος οδοντίατρος , εργάστηκε σαν επιστημονικός συνεργάτης σε μια μεγάλη γερμανική εταιρεία . ‘Ένοιωθα την στενοχώρια στο σπίτι παρ όλο που έκαναν τα πάντα για να δείξουν ότι όλα είναι καλά και φυσιολογικά . Ένα πρωΐ η “καρδιά” του πατέρα μου τον πρόδωσε και μετά ήρθαν τα πάνω κάτω… Η μητέρα μου ευτυχώς ήξερε 4 ξένες γλώσσες και την προσέλαβαν αμέσως στην ίδια εταιρεία. Θλίψη που δεν την έδειχνε ….Ήταν γενναία γυναίκα.
H.W.: Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για μία οικογένεια και για τα παιδιά να ζουν και να μεγαλώνουν αντίστοιχα έξω από τη πατρίδα τους;
Α.Π.: Τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα .Όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο πιο δύσκολη η προσαρμογή. Η νοσταλγία ,οι σκέψεις, οι αναμνήσεις ,οι φίλοι, οι αγαπημένοι σου μπαίνουν στα όνειρα σου και κάνουν τον ύπνο δύσκολο…
H.W.: Αποτελείτε μεγάλο κεφάλαιο στο Ελληνικό τραγούδι. Έχετε ερμηνεύσει συνθέσεις που πλέον θεωρούνται κλασσικές και διαχρονικές. Αλήθεια, ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας δίσκος από τη καριέρα σας; Αυτόν που για κάποιον λόγο δικό σας ξεχωρίζετε… Και αν θέλετε, να μας πείτε και τον λόγο!
Α.Π.: Μου βάζετε δύσκολα {χαμόγελο}… Είναι σαν να ρωτάτε μια μητέρα ποιο παιδάκι της αγαπάει περισσότερο.
H.W.: Αντίστοιχα, θα θέλαμε να μάθουμε και για τη συνεργασία που ξεχωρίζετε. Έχετε συνεργαστεί με πολύ κόσμο…
Α.Π.: Και εδώ δύσκολα θα σας απαντήσω γιατί όλες οι συνεργασίες μου ήταν διαμάντια στη ψυχή μου. Με διαφορά στήθους , οι παραστάσεις με σκηνοθέτη τον Ανδρέα Βουτσινά , η παράσταση “Σαν ηφαίστειο που ξυπνά” με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Παπαϊωάννου , η συνεργασία μου με την Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας ίσως ξεχωρίζουν με απόσταση αναπνοής . Αυτό που ζητάω στις συνεργασίες μου είναι μια ειλικρινή σχέση , πάθος για την συνύπαρξη ,αλήθεια, και το εγώ να γίνει εμείς, αλλιώς χάθηκε το παιχνίδι. Γιατί μέσα στα χρόνια συνεργάστηκα με ανθρώπους που μπορεί να μην ταίριαζα μαζί τους αλλά με ενδιέφεραν καλλιτεχνικά. Έμαθα να ξεχωρίζω το έργο από τους ανθρώπους. Ήθελα να βγάλω την ψίχα. Να δώσω και να μου δώσουν το καλύτερο. Αυτό είναι η τέχνη. Να κερδίσει η μουσική ,να δημιουργηθούν καινούργια μουσικά πεδία , να ονειρευτούμε …
H.W.: Για λίγες ημέρες, το 2015 διετελέσατε αναπληρωτής Υπουργός Τουρισμού. Είναι ένα κεφάλαιο που σας ενδιαφέρει η πολιτική ή είναι αυτό που λέμε «πέρασε πια, έφυγε…»;
Α.Π.: Η πολιτική είναι ένας μια ειδική διαδρομή με εμπόδια, αναβάσεις και ριψοκίνδυνα περάσματα… Δεν μπορείς να “μάθεις” μέσα σε λίγα μέτρα , μπορείς όμως να προσφέρεις τον καλύτερό σου εαυτό. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι μέσα σε αυτές τις 22 μέρες που υπηρέτησα την χώρα μου στην υπηρεσιακή κυβέρνηση ως Υπουργός Τουρισμού είναι ότι ήταν μια απόλυτη συνειδητοποιημένη στιγμή .’Ήταν ύψιστη τιμή να υπηρετήσω την Ελλάδα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο , παρ όλο που πιστεύω ότι πάντα συμβάλω για την πατρίδα μου μέσα από την μουσική. Κατάλαβα πλήρως τι σημαίνει η λέξη “θητεία” στην κυβέρνηση. Έτσι όπως το ξαναφέρνω στο νου μου από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου ήταν αυτός ο όρκος προς την πατρίδα , όταν σήκωσα το χέρι ,μέσα στα δάχτυλα μου έκλεισα όλη μου την ζωή .Με ταχύτητα το μυαλό μου “κατέβαζε” εικόνες ,καταστάσεις, τους γονείς μου ,τους φίλους μου και ότι αγαπούσα χαμογελούσε κι έπιανε θέση για να δει μέσα από τη ψυχή μου. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην αφήσω τα συναισθήματα μου να κυλήσουν. Αργότερα το μόνο που έχασα ήταν ο ύπνος μου .Τόνοι αδρεναλίνης για να λειτουργήσουν όλα ομαλά!!! Το υπουργείο Τουρισμού είναι ένα εκπληκτικό υπουργείο, είναι ο φωτεινός καθρέφτης της χώρας και του πολιτισμού μας. Αυτό που χρειάζεται είναι όραμα, θάρρος και αποφασιστικότητα. Να ξέρετε όμως ότι στο αίμα μου κυλάει μόνο μουσική.
H.W.: Πρόσφατα, πολλά σπίτια της Αθήνας σας καμάρωσαν να τραγουδάτε επάνω σε ένα όχημα του Δήμου, μετακινούμενη από γειτονιά σε γειτονιά. Μια πράξη πρωτότυπη και γλυκιά. Πως στήθηκε το εγχείρημα αυτό και πως φτάσατε στο σημείο να δεχθείτε τη πρόταση;
Α.Π.: Η ιδέα της κινητής συναυλίας με το το φορτηγό ήταν δική μου. Τις μέρες της καραντίνας λόγω του covid19 πάντα σκεφτόμουν να κάνω κάτι για να δώσω λίγη χαρά στους συμπολίτες μου. Να ευχαριστήσω τους γιατρούς και όλους όσους ήταν στη πρώτη γραμμή της μάχης . Σκεφτόμουν ότι η μουσική στη ζωή μας λειτουργεί σα φάρμακο και έτσι ξεπήδησε η σκέψη να ανέβω σε μια πλατφόρμα φορτηγού με τρείς μουσικούς και ένα τεχνικό ήχου. Η πρόταση έγινε στο Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη την δέχτηκε με πολύ χαρά και την οργανώσαμε σε χρόνο ρεκόρ. Αυτό που ζήσαμε στις γειτονιές της Αθήνας, αυτό που νοιώσαμε, όσο και να το περιγράψω ,ποτέ δεν θα ανταποκριθεί στη πραγματική του διάσταση. Ο κόσμος έβγαινε στα μπαλκόνια ,άνοιγε τα παράθυρα, έκοβε λουλούδια από τις γλάστρες και μας τα πέταγαν από ψηλά , μας στέλναν φιλιά .Το φορτηγό με χαμηλή σταθερή ταχύτητα προχωρούσε κάτω από τον Αττικό ουρανό ,τον ήλιο και για τρεισήμισι ώρες , ζευγάρια τραγουδούσαν στη βεράντα ,άνθρωποι αφήναν τις σακούλες από το σούπερ μάρκετ και μας χειροκροτούσαν ,ηλικιωμένοι στα μπαλκόνια αγκαλιάζονταν ,κλαίγανε, κλαίγαμε κι εμείς ,τραγούδια και δάκρυα χιαστή.Οι στιγμές έξω από τα νοσοκομεία ήταν ασύλληπτες ,γιατροί ,νοσοκόμοι , βοηθοί, καθαρίστριες ,πελώρια κύματα αγάπης έσκαγαν πάνω μας. Αυτή είναι η μουσική. Αυτή η κινητή συναυλία ήταν μια καθαρή προσφορά αγάπης στο κόσμο χωρίς καμία απολύτως πολιτική χροιά . Ίσως η πιο δυνατή συναυλία της ζωής μου.
H.W.: Ως παιδί της ομογένειας που είστε, και που πλέον ζείτε στη πατρίδα, θα θέλαμε να πείτε δυο λόγια σε όλους τους Έλληνες που ζουν και παλεύουν στο εξωτερικό και που κάθε βράδυ κλείνοντας τα μάτια τους ονειρεύονται την Ελλάδα…
Α.Π.: Η νοσταλγία ,ο πολιτισμός ,το αίσθημα, ο τρόπος ζωής και έκφρασης, η ευαισθησία ,το φως και το χρώμα της Ελλάδας είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται. Αυτό που θα μπορούσα να πω είναι ότι επειδή όλα θα κάνουν τον κύκλο τους ας γίνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, η σπίθα για την Ελλάδα θα μείνει άσβεστη και η Ιθάκη θα είναι πάντα εκεί.
H.W.: Κυρία Πρωτοψάλτη, σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη!
Α.Π.: Εγώ ευχαριστώ!
