ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Θυμάμαι ήταν γύρω στο ΄88, φοιτητής, όταν τον πρωτοείδα στο ¨Taboo¨. Βάλαμε μέσο τον μετρ για να βρούμε τραπέζι γιατί πραγματικά γινόταν χαμός… Λίγα χρόνια αργότερα, μ΄ ένα μισομπούκαλο στο μπαρ, τον είδα με την Χρονοπούλου. Δυο-τρία τραπέζια γεμάτα, είχε περάσει η φούρια των τραγουδιών των παλιών μιούζικαλ. Κι εκεί στο ΄90βάλε, με τους Ζιγκ Ζαγκ, είχαμε κλείσει τραπέζι αλλά το μαγαζί δεν δούλεψε ελλείψει κόσμου… Μετά δεν ξαναεμφανίστηκε και μείναμε όλοι με τις αναμνήσεις…Ούτε ένα ¨στην υγειά μας βρε παιδιά¨ δεν υπάρχει που να τραγουδάει…Σιωπή…
Στα πιο νιάτα μου, τότε στις πρώτες διακοπές στη Σαντορίνη, θυμάμαι να πηγαίνουμε με τον κολλητό μου τον Κώστα σε κάποιο χωριουδάκι για πανηγύρι και στον ώμο απαραίτητο το κασετόφωνο να μας τραγουδά ¨απόψε αντάμωσα το χάρο¨… Ευχάριστες ενθυμήσεις…
Κι άλλοτε, στις μεγάλες καψούρες και στους τραγικούς χωρισμούς να παίζει στη διαπασών το ¨θα πιώ απόψε το φεγγάρι¨, κι ο Κώστας ν΄ αναζητά ξυραφάκια για τις φλέβες…
Μα κι όταν ¨έφυγε¨ ο πατέρας, σ΄ εκείνο το ¨έπεφτε βαθιά σιωπή¨ είχε κολλήσει η βελόνα του πικάπ…Κι ο Κώστας έλειπε φαντάρος…
Τώρα που το σκέφτομαι, κείνα τα νιάτα μου είχαν συνδεθεί κατά κάποιον τρόπο με τον Πουλόπουλο και τα τραγούδια του… Τα χρόνια όμως περάσανε, προστέθηκαν νέες μουσικές, οι συνθήκες της ζωής αλλάξαν, δυσκόλεψαν…Ακόμα και με τον Κώστα ψιλοχαθήκαμε… Κι όταν η φίλη μου η Ρένα, που τον είχε σαν Θεό, μου ΄πε να γράψω λίγα λόγια τώρα που ¨έφυγε¨, ταξίδεψα 30 χρόνια πίσω και μια μελαγχολία έφερε δάκρυα στα μάτια και έναν κόμπο στο λαιμό…
Κι είναι κι εκείνο το άγαλμα του στρατιώτη με τη σπασμένη ξιφολόγχη στο Χαλάνδρι που πόσους πόνους ν΄ αντέξει ακόμη ν΄ ακούσει δεν ξέρω…
Ας είναι…Ο Κώστας και η Ρένα υπάρχουν ακόμη… Είναι μια παρηγοριά…¨Φίλε, έλα απόψε που πονάω¨…
