Ο λιγομίλητος σκίουρος
Maria Moschou
Ο σκίουρος κάθεται με τη σκιουρίνα του στο ζεστό τους σπιτικό και αναπολούν τη ζωή τους. Έχουν περάσει πια τα χρόνια της νιότης κι εκείνοι τα νοσταλγούν. Νοσταλγούν τα μικρά τους σκιουράκια που είναι πλέον μεγάλα και βαδίζουν καμαρωτά στη δική τους ζωή. Το ένα γιατρεύει τα άλλα ζωάκια, το άλλο τους δείχνει πώς να χτίζουν σωστά το σπίτι τους και το τρίτο, το πιο μικρό, αναζητά ακόμη το δρόμο του. Ψάχνει από δω, πειραματίζεται από κει, κάνει συζητήσεις με ξένα βασίλεια και τριγυρίζει καθημερινά σα σβούρα. «Τι όμορφο συναίσθημα είναι να βλέπεις τα παιδάκια σου να ανοίγουν τα φτερά τους», σκέφτηκε η σκιουρίνα, «κι εσύ να κάθεσαι με το σκίουρό σου και να τα καμαρώνεις. Να κάθεστε πλάι πλάι και να νιώθετε πολύ τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλον. Γιατί είναι δύσκολες εποχές και αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι τα στηρίγματά μας.»
Δεν τον βλέπει όμως πολύ καλά τον σκίουρό της το τελευταίο διάστημα. Μήπως του συμβαίνει κάτι και δε θέλει να της το πει, για να μην τη στενοχωρήσει; Προβληματίζεται πολύ η σκιουρίνα …. και ανησυχεί για αυτόν. Είναι και αυτή η μυστικοπάθεια που τον χαρακτηρίζει και δε του βγάζεις κουβέντα, όταν δεν το θέλει. Κλείνεται στον εαυτό του και δεν τον καταλαβαίνει κανείς…. Του λέει σε όλη τους την κοινή ζωή πως το μυστικό για να είναι καλά , είναι να ανοίγει την καρδιά του. Εκείνος όμως προτιμά να κλείνεται στον εαυτό του και να υποφέρει μόνος του. Έτσι πρέπει να ήταν από μικρό παιδί, σκέφτηκε η σκιουρίνα. Τόσα χρόνια είμαι δίπλα μου. Τώρα θα τον μάθω;
«Το μυστικό για μένα», ξανασκέφτηκε η σκιουρίνα, «είναι να τον αφήσω στην απομόνωσή του, όπως κάνω πάντα και να σεβαστώ την επιθυμία του. Άλλωστε αυτό δεν κάνω τόσα χρόνια στο πλευρό του; Αυτό δε μας κράτησε τόσα χρόνια ενωμένους; Αυτό και η τόσο ευγενική ψυχή του;»
«Καλέ μου», λέει στον σκίουρό της, « κάνει κρύο, πάω να μας φτιάξω ένα ζεστό τσάι με μέλι, να μας ζεστάνει την καρδιά»
Μ.Μ. Παραμύθια για μεγάλους
