Ο λαβωμένος λύκος
Maria Moschou
«Δε μπορείς να ξέρεις, για αυτό μη μιλάς» φώναξε θυμωμένα ο λύκος στην φίλη του την αλεπού που καθόταν δίπλα του και του έκανε παρέα. «Εάν δεν ξέρω, εξήγησέ μου να καταλάβω» απαντά αποσβολωμένη η αλεπού. Γνώριζε πολύ λίγα πράγματα για το φίλο της το λύκο. Μιλούσε σπάνια. Αυτό που γνώριζε όμως καλά, ήταν ο πόνος που κουβαλούσε μέσα του για τη λύκαινά του, που είχε χάσει κάποια χρόνια πριν. Και από τα λίγα που είχε ακούσει από τα άλλα ζώα του δάσους… ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το χαμό της. Μόνη του παρηγοριά τα δύο του λυκόπουλα. «Σα σήμερα έχασα τη λύκαινά μου και θέλω να γυρίσω στη φωλιά μου» είπε. Αμίλητη η αλεπού σηκώνεται από το βραχάκι που καθόταν και του λέει: «Πολύ λυπάμαι. Και ευχαριστώ που μου έκανες παρέα, αν και είναι τόσο δύσκολη μέρα για σένα.» Περπατούσαν αμίλητοι δίπλα δίπλα μέσα στο δάσος, ο καθένας βυθισμένος στη σκέψη του. Η αλεπού αναρωτιόταν πώς να ένιωθε άραγε ο καλός της φίλος. Δε μιλούσε όμως, δε έβγαζε άχνα, για να μην τον φέρει σε δύσκολη θέση. Ήθελε πολύ να τον παρηγορήσει, να τον κάνει να νιώσει ότι οι φίλοι για τις δύσκολες στιγμές είναι, αλλά ο λύκος ήταν τόσο απόμακρος δίπλα της, που δεν τόλμησε να βγάλει λαλιά. Βυθισμένοι λοιπόν ο καθένας στις σκέψεις τους φτάνουν στη φωλιά του λύκου. «Καλό βράδυ και σε ευχαριστώ που μου έκανες παρέα, αν και ήταν τόσο δύσκολη μέρα για σένα» του ξανάπε.
Ο λύκος πήγε και κρύφτηκε στη φωλιά του. Την άλλη μέρα η αλεπού πέρασε να δει πως είναι ο καλός της φίλος. Απάντηση καμία. Τι κρίμα, σκέφτηκε. Τι κρίμα που όλα τα όντα, ζώα και άνθρωποι στη γη κλεινόμαστε στον εαυτό μας και απομονωνόμαστε όταν μας συμβαίνει κάτι τόσο σοβαρό. Πόσο δύσκολο είναι για όλους μας να τολμήσουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μοιραστούμε τον πόνο μας. Και πόση ζεστασιά θα νιώθαμε, εάν ξέραμε και καταλαβαίναμε ότι μας νοιάζονται και ότι «ο πόνος που μοιράζεται είναι μισός πόνος»….
‘Έσκυψε μπροστά από την πόρτα του φίλου της και του άφησε ένα σημείωμα:
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να σε αφήσω για λίγες μέρες μόνο σου και όταν θέλεις να ξαναπάμε περίπατο στο δάσος, έλα εσύ από το σπίτι μου.
Γύρισε άλλη μία φορά το βλέμμα της στην είσοδο της φωλιάς, αλλά ήταν ερμητικά κλειστή.
Τι κρίμα……. ξανασκέφτηκε και πήγε στα αλεπουδάκια της.
Παραμύθια για μεγάλους Μ.Μ
