Κωνσταντίνος Αποστολόπουλος

Κύριε Πρόεδρε,

1. Με ποια κριτήρια ψηφίζουν οι Έλληνες σήμερα;

Με αυτά που ψήφιζαν πάντα, στο πλαίσιο του πελατειακού συστήματος: προτιμούν αυτόν από τον οποίον προσδοκούν το μεγαλύτερο ατομικό όφελος, εις βάρος του κοινωνικού ή του εθνικού. Μια υπόσχεση για 50 ευρώ παραπάνω στη σύνταξη ή στον μισθό έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την μετατροπή της Αθήνας σε Ισλαμαμπάντ, για παράδειγμα. Θα προτιμήσουν τον υποψήφιο που θα τους υποσχεθεί διορισμό στο Δημόσιο, μετάθεση κατ’ εξαίρεση, νομιμοποίηση του αυθαιρέτου, διαγραφή του προστίμου, κ.λπ. Δεν φταίει όμως μόνο ο ψηφοφόρος. Έτσι λειτουργεί το ελληνικό κράτος, με την ευλογία όλων των κομμάτων: οργανωμένο σε ομάδες συμφερόντων και πολιτικών εκδουλεύσεων. Σ΄ αυτό το πλαίσιο, όλα τα άλλα κριτήρια εκλείπουν. Ακόμα και η κοινή λογική. Το 2015 ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ μολονότι το “πρόγραμμά” του ήταν εγγενώς αντιφατικό. Υποσχόταν ταυτόχρονα αύξηση των κρατικών δαπανών και μείωση των φόρων, ισχυρό τραπεζικό σύστημα και διαγραφή δανείων, “σκίσιμο του μνημονίου” και νέα δανεικά κι αγύριστα από την Ε.Ε. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβεις ότι το ένα αναιρεί το άλλο; Αλλά και το 2019 ψήφισαν ΝΔ που υποσχόταν μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης χωρίς άρση της μονιμότητας, χωρίς απολύσεις των ακατάλληλων και χωρίς αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, που έχει καταστήσει την ΑΔΕΔΥ υπερκυβέρνηση. Υποσχόταν αντιμετώπιση της εισβολής που ονομάζουμε μεταναστευτικό, χωρίς εφαρμογή του νόμου που τιμωρεί την παράνομη είσοδο στη χώρα. Γενικώς, ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος διαθέτει μνήμη (και κρίση) χρυσόψαρου και ψηφίζει τον έναν, για να φύγει ο άλλος, τον οποίο όμως είχε ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές.

2. Ποια είναι η σχέση της ομογένειας με την Ελλάδα;

Χαίρομαι που χρησιμοποιούμε τον όρο “ομογένεια” διότι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν Έλληνες το γένος κι ότι δεν αρκούν λίγα χρόνια παραμονής στη χώρα για να γίνεις από Πακιστανός, Έλληνας και να ψηφίζεις για κυβέρνηση. Η ομογένεια δεν έχει ενιαία συμπεριφορά. Υπάρχουν Έλληνες της διασποράς που διατηρούν στενές σχέσεις με την Ελλάδα, που δραστηριοποιούνται σε ενώσεις, με σημαντικότερη την ΑΧΕΠΑ, υπάρχουν άλλοι που νοσταλγούν την ομορφιά της χώρας αλλά βγάζουν σπυριά με την “οργάνωση” και τους “θεσμούς” της, κι άλλοι που έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους. Κατανοητά όλα: η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε πραγματική μητέρα – πατρίδα. Διατηρώντας, από την εποχή της τουρκοκρατίας, ένα φαύλο διοικητικό πλαίσιο, βασανίζει και διώχνει τα παιδιά της.

3. Έχετε ως πολιτικός συναντηθεί με εκπροσώπους της ομογένειας και αν ναι, ποια ζητήματα τους απασχολούν;

Έχω συναντηθεί με εκπροσώπους της ΑΧΕΠΑ. Αγωνίζονται για τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας των Ελληνοαμερικανών και των Ελλήνων άλλων χωρών, για την οργάνωση και προώθηση του Ελληνισμού στις τοπικές κονωνίες, για την ανάδειξη των αξιών και του πολιτισμού  της Ελλάδας, για τη στήριξή της με φιλανθρωπίες και δωρεές. Όμως, ο μεγαλύτερος αντίπαλος στους στόχους τους είναι η… ίδια η Ελλάδα: πρεσβείες και προξενεία που λειτουργούν σχεδόν σαδιστικά (έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες για την αδιαφορία των “αρμοδίων” προς τους Έλληνες του εξωτερικού), υπουργοί Απόδημου Ελληνισμού που αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους ως ευκαιρία για ταξιδάκια και ντόλτσε βίτα, νομοθεσία που κάνει, ακόμα και μια δωρεά, οδυνηρή γραφειοκρατική περιπέτεια και, πάνω απ’ όλα, η άρνηση της Ελλάδας να διευκολύνει τους ομογενείς στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, με ηλεκτρονική ψηφοφορία ή έστω επιστολική ψήφο. Θα προσέθετα και τη δυσκολία να εκπροσωπείς ένα “brand name” που αυτοδυσφημίζεται. Την εποχή των “Greek Statistics” όταν έλεγες στο εξωτερικό ότι ήσουν Έλληνας σε κοίταζαν με αποστροφή – και στην καλύτερη περίπτωση με οίκτο. Φαντάζεστε πόση δύναμη θα είχε το ελληνικό lobby εάν η Ελλάδα το στήριζε και το αξιοποιούσε;

4. Με ποιον τρόπο θα προσεγγίσετε ως πολιτικός φορέας τους Έλληνες του εξωτερικού;

Τοπικές οργανώσεις της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ λειτουργούν σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία. Σκοπός μας είναι η διάδοση του μηνύματος: η Ελλάδα μπορεί να γίνει, ξανά, χώρα παραγωγής προϊόντων, υπηρεσιών, πολιτισμού, ιδεών και αξιοπρέπειας, αν απαλλαγεί από τα δεσμά του κρατισμού, της πελατειακής νοοτροπίας και της αναξιοκρατίας των ημετέρων. Έχω ταξιδέψει επίσης, για αποκλειστικά πολιτική δραστηριότητα, στις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, όπου υπάρχουν ιδιαίτερα δραστήριες τοπικές οργανώσεις μας. Μιλάω, όχι όσο συχνά θα ήθελα, σε ΜΜΕ της ομογένειας, μολονότι χωρίς εξ αποστάσεως ψηφοφορία και, βέβαια, χωρίς τα αεροπλάνα και τα λεωφορεία που (κακώς) ναύλωναν κάποτε τα κόμματα, είναι πολύ χρονοβόρο και κοστοβόρο κάποιος να ταξιδέψει στη χώρα μόνο και μόνο για να ψηφίσει.

5. Το 2021 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Πώς κρίνετε το μέχρι σήμερα αποτέλεσμα των εορτασμών;

Λόγω κορονοϊού οι εορτασμοί ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι. Ωστόσο αυτό που με δυσαρεστεί είναι το ότι η επέτειος τω 200 χρόνων, αντί να αποτελέσει ευκαιρία εθνικής συναντίληψης, χρησιμοποιήθηκε, όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, ως πεδίο μικροκομματικών αψιμαχιών. Ίσως αυτή να είναι, θα σχολιάσω πικρόχολα, και η πιο αυθεντική μορφή εορτασμού ενός αγώνα, που από τη μια συγκίνησε και συνέγειρε όλον τον κόσμο με τα ηρωικά του κατορθώματα κι από την άλλη αμαύρωσε πολλές σελίδες της ιστορίας μας με τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό στον οποίον επιδόθηκαν οι πρόγονοί μας για μεγάλες περιόδους της διάρκειάς του. Θα ήθελα η επέτειος του 1821 να είναι η αφετηρία ενός πατριωτικού αναστοχασμού με αναφορές στο σήμερα: να καταλάβουμε πώς φτάσαμε στο να θεωρείται η αγάπη για την πατρίδα… ακροδεξιό συναίσθημα ενώ το δημόσιο κάψιμο της ελληνικής σημαίας, προοδευτική πράξη! Και να ορίσουμε ποιος είναι ο ήρωας του 21ου αιώνα: ο κατά συρροήν δολοφόνος Κουφοντίνας ή ένας Έλληνας, της ομογένειας ενδεχομένως, που σε ένα απαιτητικό περιβάλλον, πρόκοψε, δημιούργησε και μετάγγισε τις αληθινές αξίες του Ελληνισμού στα παιδιά του;

6. Ποιος είναι ο ρόλος των ελληνικών ομογενειακών σχολείων, τα οποία λειτουργούν με τη βοήθεια της πολιτείας στο εξωτερικό;

Πολύ σημαντικός. Τα παιδιά της ομογένειας, τα οποία έχουν ενταχθεί – και πολύ σωστά – στο εκπαιδευτικό σύστημα της δεύτερης πατρίδας τους, χρειάζονται ισχυρές δόσεις ελληνικής Παιδείας, όχι μόνο σε επίπεδο γλώσσας. Δεν ξέρω βεβαια αν όλοι οι καθηγητές που αποστέλλονται από την Ελλάδα είναι κατάλληλοι γι’ αυτό το έργο. Έχω ιδίαν αντίληψη, από την εποχή που ζούσα στη Γερμανία. Ωστόσο ο θεσμός, ξαναλέω, είναι εξαιρετικά χρήσιμος.

7. Τα Προξενεία της Ελλάδας στο εξωτερικό ανταποκρίνονταιστην αποστολή τους; 

Κάποια πολύ, κάποια λίγο, κάποια καθόλου. Όπως κάθε τι ελληνικό!

8. Υπάρχουν σκέψεις για καθιέρωση ημέρας Ελλήνων της διασποράς. Ο ομογενειακός σύλλογος “Ήφαιστος Βιέννης”πρότεινε την ημερομηνία 29 Απριλίου, όπου έλαβε χώρα η γέννηση και ο θάνατος του Κωνσταντίνου Καβάφη. Τι γνώμη έχετε για αυτή την πρόταση;

Προσυπογράφω και για την ημέρα και για τη σύνδεσή της με έναν ποιητή μας, Έλληνα της διασποράς, με παγκόσμια ακτινοβολία.

9. Ο νόμος που ψηφίστηκε για τη διευκόλυνση της ψήφου στον τόπο κατοικίας των κατοίκων Εξωτερικού, αφορά τους ομογενείς ή μόνο όσους μετανάστευσαν μετά την κρίση;

Ο νόμος αφορά όσους είναι ήδη εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Αλλά έτσι όπως διαμορφώθηκε, για να κάνει τα χατίρια της αριστεράς, δεν αφορά παρά ελάχιστους. Τελικά, ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Μάλλον, “μην”: μην ψηφίσεις. Το πολιτικό σύστημα φοβάται τους Έλληνες που έφυγαν από τη μιζέρια της χώρας, έζησαν σε σύγχρονα κράτη που λειτουργούν αλλιώς και έχει “ανοίξει το μυαλό” τους. Δεν μπορεί να τους ελέγξει, δεν μπορεί να τους δελεάσει με διορισμούς και ρουσφέτια, δεν μπορεί να τους κατευθύνει με τα ΜΜΕ – κομματικές ντουντούκες, άρα δεν είναι “εκμεταλλεύσιμο υλικό”. Κι ενώ στην Εσθονία οι πολίτες της ψηφίζουν ηλεκτρονικά εδώ και 15 χρόνια, η Ελλάδα υποχρεώνει τον ομογενή τής Weipa στην Αυστραλία να πάει στο προξενείο του Brisbane για να ψηφίσει, 5.200 χιλιόμετρα συνολικά. Κι αυτό το ονομάζουμε «διευκόλυνση».

10. Τι μήνυμα θα θέλατε να μεταφέρετε στους Έλληνες πουκατοικούν στο Εξωτερικό;

Ότι κάποιοι που έμειναν πίσω, προσπαθούν να φτιάξουν στη χώρα δομές και θεσμούς που θα ευνοούν τη δημιουργία, θα αμείβουν την προκοπή και θα δίνουν κίνητρο στους άξιους να μεγαλουργήσουν στην πατρίδα τους. Θέλουμε όσοι έφυγαν, ειδικά την περίοδο της κρίσης, να επιστρέψουν. Αυτό όμως θα γίνει μόνο όταν η χώρα τούς προσφέρει τις ίδιες δυνατότητες εργασίας, εξέλιξης, αμοιβών, παιδείας, υγείας και συνολικής ποιότητας ζωής όπως η Νέα Ζηλανδία ή η Αυστρία. Δηλαδή, όταν αναλάβουν τις τύχες της άνθρωποι, εκτός κομματικών μηχανισμών, πετυχημένοι στη δουλειά τους, που θέλουν να καθιερώσουν στη ελληνική δημόσια ζωή τις “απεχθείς” έννοιες της αξιολόγησης, της αμοιβής βάσει απόδοσης, της αποτίμησης κόστους / αποτελέσματος, της απόλυσης των ακατάλληλων, της σταθερής νομοθεσίας, της χαμηλής φορολογίας, της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, της διαφάνειας, της συνέπειας λόγων – έργων, και ενα σωρό άλλες που είναι κοινός τόπος στα οργανωμένα κράτη και μακρινό όραμα, δυστυχώς, στη χώρα που έδωσε τον πολιτισμό στον κόσμο, αλλά δεν κράτησε τίποτε για εκείνη. Εσείς εκεί, εμείς εδώ, αγωνιζόμαστε όλοι, ο καθένας από το πόστο του να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.

Κ. Α.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save