Η στοργική γατούλα
Maria Moschou
” Πέρασε τόσος καιρός από τότε…. τόσος καιρός…. ” σκεφτόταν η γατούλα τρέμοντας και νιώθοντας μέσα της την αγωνία. Τόσος καιρός από τότε που την είχε γραπώσει στα δίχτυα του εκείνος ο άγριος ο λύκος, ο οποίος της έδειχνε καθημερινά τα δόντια του και την απειλούσε ότι θα την κατασπαράξει αν δεν του κάνει ότι της ζητούσε. Την κρατούσε φυλακισμένη και εγκλωβισμένη κι εκείνη προσπαθούσε να γλυτώσει το γατάκι της από τα δόντια του. Αυτό το γατάκι της έδωσε τότε δύναμη να απελευθερωθεί από τα δίχτυα του και τη φυλακή της, αυτό το γατάκι που την κοιτούσε γεμάτο τρόμο και αγωνία για τη ζωή και των δυο τους. Και τα κατάφερε η γατούλα. Πήρε τα γατάκι της σφιχτά στην αγκαλιά της και δεν το άφησε να βγει από κει μέχρι την ώρα που μπόρεσε να ανοίξει μόνο του τα φτερά και να αναζητήσει το όνειρό του, Το προφύλαξε πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια. Δεν επέτρεψε σε κανένα κακότροπο ζώο να τους πλησιάσει. Μόλις έβλεπε ότι υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος, το έσφιγγε στην αγκαλιά της. Το δίδαξε τι σημαίνει να αγαπάμε αλλά και να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Είχαν όμως και πολύ καλούς φίλους μέσα στο δάσος. Φίλους που τους στήριξαν και τους υποστήριξαν. Φίλους που ήξεραν……… Το γατάκι μεγάλωσε, μεγάλωσε και η γάτα, ωρίμασε και έβαλε στόχο στη ζωή της να βοηθάει όπου υπάρχει ανάγκη και να στηρίζει όπου χρειάζεται. Να μη νιώθει κανένα ζώο του δάσους μόνο και αβοήθητο. “Ακόμη και τα πιο ταλαιπωρημένα ζώα αξίζουν την αγάπη και την εκτίμησή μας”, σκεφτόταν. Ακόμη κι αν αυτό δεν άρεσε σε κάποιους, οι οποίοι πίστευαν ότι η γάτα είχε απώτερους σκοπούς και στόχους. Ακόμη και αν κάποιοι με τον τρόπο τους την τρομοκρατούσαν και την εκβίαζαν συναισθηματικά. “Πράγματι, οι εφιάλτες ξαναχτυπάνε ορισμένες φορές……” ξανασκέφτηκε η γάτα, “τώρα όμως όλα εξαρτώνται από μένα…………………….”
Παραμύθια για μεγάλους Μ.Μ.
