ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΔΕΙΠΝΟ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΥ 1873
Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Ο εκ Λήμνου Ιωάννης Αντωνιάδης (1818-1895) εγκαθιστάμενος από το 1833 στην Αίγυπτο ασχολήθηκε επιτυχώς με το εμπόριο και όντας ευνοούμενος του Μωχάμεντ Άλη και του Σαΐντ Πασά αποκτά σύντομα μεγάλη περιουσία, ενώ γίνεται επιφανές δημόσιο πρόσωπο. Μετά δε τη σημαντική βοήθεια που προσέφερε σε διάφορες περιστάσεις στους Βρετανούς, η Βασίλισσα Βικτώρια του απένειμε τον τίτλο του ιππότη και έκτοτε γίνεται γνωστός ως Σερ Τζων Αντωνιάδης. Το 1865 αγοράζει μία έκταση 478 στρεμμάτων – κοντά στους κήπους της Νούζχα και το κανάλι της Μαχμουντίας – όπου και κτίζει εξοχική κατοικία, στην οποία φιλοξενούνται κατά καιρούς προσωπικότητες της εποχής, ενώ γεμίζει τον κήπο με όμορφα αγάλματα. Το Μάρτιο του 1918 ο γιος του Αντώνιος Αντωνιάδης δωρίζει τον κήπο αυτό στο Δήμο Αλεξανδρείας, χώρος που ως σήμερα αποκαλείται Κήπος Αντωνιάδη. Η δε έπαυλη, που κτίστηκε ως μινιατούρα του παλατιού των Βερσαλλιών, έχει σήμερα συντηρηθεί και φιλοξενεί το Κέντρο Μεσογειακών Ερευνών Αλεξανδρείας.
Σ΄ αυτή την έπαυλη λοιπόν των 2.859 τ.μ. και των 15 δωματίων, το Μάιο του 1873 δίδεται μεγαλοπρεπές δείπνο, το οποίο και περιγράφεται στα αλεξανδρινά ¨Ημερήσια Νέα¨ ως εξής :
¨Το παρελθόν Σάββατον η ωραία εξοχική έπαυλις του κ. Ι. Αντωνιάδου έκτακτον κατά την μεγαλοπρέπειαν παρείχε θέαμα. Η ευγενής του εριτίμου τούτου Ομογενούς σύζυγος Χαρίκλεια (το γένος Ευστρατίου), ήτις προς τω του σώματος κάλλει κέκτηται, κατ΄ ίσην μοίραν, την της ψυχής καλλονήν και ουδόλως ελαττούται εκείνοι κατά την προς τα καλά έφεσιν και την φιλοπατρίαν, ηξιούτο κατά την εσπέραν εκείνην υψηλής και όλως εξαιρετικής τιμής, αντανακλωμένης δια τούτο εις το εν Αιγύπτω Ελληνικόν στοιχείον.
Αι Α.Α.Υ.Υ. η ηγεμονίς Τοσσούν Πασσά, θυγατήρ της Α.Υ. του Κεδίβου, και η σεβασμία Αυτής πενθερά, Χήρα Σαΐτ Πασσά, ευμενώς αποδεχθείσαι την πρότασιν της ημετέρας Ελληνίδος, ειστίων παρ΄ αυτή μετά των άλλων της Αυλής κυριών, δερμηνευούσης τουρκιστί της αξιοτίμου κυρίας Σινανού.
Το δείπνον ήρξατο από της 6 και επεραιώθη την 10μ.μ. ώραν, υπήρξεν δ΄ ως εικός, ότι μεγαλοπρεπές και κατά την οθωμανικήν εθιμοταξίαν. Καθ΄ όλην την διάρκειαν αυτού επαιάνιζε μεν μουσική εκλεκτή, περιώνυμοι δε αιγύπτιαι αοιδοί έμελπον, αόρατοι εντός οκρίβαντος περιφράκτου, άσματα τουρκικά, έξω δε της καταφωτίστου επαύλεως, εν μακρά αποστάσει, φώτα βεγγαλικά και πυροτεχνήματα ποικίλα εκαίοντο αδιαλείπτως υπό υπερπεντήκοντα ιθαγενών, επιστατούντος αυτοπροσώπως του φιλοτίμου κ. Αντωνιάδου. Έκπληκτον το όμμα του Αλεξανδρέως εθεάτο από της πόλεως τας ποικιλοχρόους λάμψεις των πυροτεχνημάτων τούτων, άπερ ανερχόμενα οφιοειδώς τα ύψη, διερρήγνυντο μετά κρότου και πατάγου και διέσπειρον εις τους αιθέρας μυρίους όσους πυρίνους αστέρας, ως ει διεφλέγετο ο ουράνιος θόλος.
Το θέαμα ην όντως εξαίσιον, αι δε Α.Α.Υ.Υ. εξέφρασαν επανειλημμένως την υψηλήν ευαρέσκειαν Αυτών προς την Ελληνίδα, ήτις, εν τω εστίαν Αυτάς, έγνω ίνα εκδηλώση εμφαντικώτατο το αίσθημα της δικαίας ευγνωμοσύνης του εν Αιγύπτω Ελληνικού στοιχείου προς τε τον αποβιώσαντα Σαΐτ Πασσάν και προς τον νυν ευκλεώς ιθύνοντα τας τύχας της Αιγύπτου, τον Κεδδίβην Ισμαήλ Πασσάν, ανθ΄ ων παρέσχον τοις Έλλησιν ευεργεσιών.
Αι Α.Α.Υ.Υ. αναχωρούσαι προσήνεγκον τη Κυρία Αντωνιάδου, εις τεκμήριον της μεγάλης Αυτών ευαρεσκείας, δώρα πολυτιμότατα, όντως ηγεμονικά, άλυσιν δηλ. χρυσήν, κατάστικτον δι΄ αδαμάντων, μετά καρφίδος εχούσης αδαμάντινα τα ηγεμονικά εμβλήματα, ψέλλιον χρυσούν, εν μέσω του οποίου υπάρχει επιδεδεμένος μέγας αδάμας, και τρία πολύτιμα κασμήρια της Λαχώρας. Κατέλιπον δε και υπέρ των θεραπόντων το ποσόν δισχιλίων φράγκων ως εικούσαμεν¨.
