Η ανασκόπηση της ήττας
Ιφιγένεια Μωραϊτίνη- Πατριαρχέα
Η ανασκόπηση της -για την Αριστερά- εξευτελιστικής εκλογικής ήττας δεν είναι δύσκολη. Υπάρχουν πάντα πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος χάνει. Ήταν ο πρώην υπουργός που έκανε παράξενες δηλώσεις σε κακή στιγμή; Ήταν η δήλωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με χαρά θα συνεργαστεί με όλους εκτός από τον Μητσοτάκη; Ήταν η ακόμα πιο ανησυχητική ιδέα ότι η ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, παρά κάθε προσδοκία, να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα;
Ήταν όλα αυτά και άλλα ακόμα;
Πιθανόν. Αν ήταν εύκολο να το κατανοήσουμε, θα ήταν εύκολο να το διορθώσουμε. Δεν νομίζω ότι είναι, και αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Αυτό μου θυμίζει μια άλλη εξευτελιστική εκλογική ήττα, τις συνέπειες της οποίας συνεχίζουμε να ζούμε μέχρι σήμερα.
Λέω “συνεχίζουμε”, αλλά στην πραγματικότητα εννοώ τη Γαλλία.
Το 2002 ήμουν φοιτήτρια σε γαλλικό πανεπιστήμιο. Έπρεπε να δώσω κάτι πολύ δύσκολες εξετάσεις, και την ημέρα πριν είχαν εκλογές. Αυτό είχε κάνει όλη την τάξη μου να τρίβει τα χέρια της με ανυπομονησία. Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου ήταν τουλάχιστον αριστεροί, σε σημείο που κάθε πάρτι τελείωνε με έναν να τραγουδά την… κομμουνιστική διεθνή. Έτσι ήταν φυσικό, υποθέτω, όταν ένας από τους καθηγητές μας μοίρασε “συμβουλές για τις εξετάσεις”, ένα από τα πιο ωραία σημεία να λέει “Αν ο απερχόμενος πρόεδρος ηττηθεί στον πρώτο γύρο, ΜΗΝ πάτε σε ολονύκτιο πάρτι μπροστά από το δημαρχείο!”
Ειλικρινά, όλοι πίστευαν ότι ήταν πιθανό. La Gauche ήταν ισχυρή. Θυμάμαι ότι ήταν 16 αριστεροί υποψήφιοι, αποδεικνίοντας πόσο ζωντανή ήταν πολιτικά. Όλοι ήξεραν φυσικά ότι στον δεύτερο γύρο θα ψήφιζαν τον Λιονέλ, αλλά στον πρώτο γύρο; Ο καθένας θα ψήφιζε ανάλογα με την συνείδηση του.
Το τι έγινε, το γνωρίζουμε όλοι: ο Ζοσπέν δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο για να αντιμετωπίσει τον Ζακ Σιράκ . Πέρασε ο Ζαν Μαρί Λε Πεν. Πατέρας της Μαρίν Λε Πεν, που σήμερα ηγείται του εθνικιστικού κόμματος της Γαλλίας. Ουσιαστικά, η επιλογή ήταν μεταξύ δεξιάς… και ακροδεξιάς.
Θυμάμαι την επόμενη μέρα. Πήγα περπατώντας στις εξετάσεις, όπου μαζεύτηκε η τάξη μου. Κάθε πρόσωπο ήταν αχνό και κουρασμένο, και μερικοί είχαν μάτια κόκκινα που γυάλιζαν.
“Πώς… πώς είσαι;” ρώτησα ανόητα τον πιο ανοιχτά αριστερό από εμάς. Μου έριξε ένα βλέμμα που, για πρώτη φορά, δεν ήταν μαχητικό. “Πώς νομίζεις ότι είμαι;” απάντησε.
Η Γαλλία έχασε κάτι σε εκείνες τις εκλογές. Δεν νομίζω η Γαλλική Αριστερά να έχει συνέρθει από τότε.
21 χρόνια αργότερα, η αριστερά στην Ελλάδα αντιμετώπισε μια τέτοια ήττα.
Πολλοί σίγουρα θα πούνε ότι είναι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι μεγάλοι χαμένοι των εκλογών. Αλλά οι ψηφοφόροι που απέφυγαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν στράφηκαν μαζικά στα άλλα κόμματα αριστεράς· ήταν μια θριαμβευτική νίκη για τον Μητσοτάκη – δεν υπάρχει άλλη λέξη γι’ αυτό. Η Νέα Δημοκρατία ανέκυψε τόσο ισχυρή, που κατά τη γνώμη μου αναιρεί απολύτως κάθε κέρδος που πέτυχε οποιοσδήποτε άλλος. Και θέλει να γίνει ακόμα ισχυρότερη.
Αυτό το αποτέλεσμα, είτε θα πρέπει να το πολεμήσουμε στις 25 Ιουνίου… είτε θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις συνέπειες του. Η μάχη συνεχίζεται, και αρχίζει με την αυτοκριτική.
Και έτσι, ρωτώ και εγώ: Πώς νομίζεις ότι είμαι;
