Αρμενικός Πολιτιστικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης «Χαμασκαΐν»: παρουσίαση 2 βιβλίων
Ο Αρμενικός Πολιτιστικός και Εκπαιδευτικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης «Χαμασκαΐν» σας προσκαλεί την Κυριακή 2 Απριλίου 2023, στις 12:00 στην αίθουσα Ντερ Ζακαριάν, Διαλέττη 4, Θεσσαλονίκη.
Στην παρουσίαση δύο βιβλίων:
«Εγώ είμαι αυτός ο σκύλος» του Μπογός Σιναμπιάν &
«Μνήμες μιας ζωής» του Οχανές-Σαρκίς Αγαμπατιάν
Το πρώτο βιβλίο εξυμνεί με αλληγορικό τρόπο το έπος του αρμενικού έθνους, τον αγώνα του για ανεξαρτησία, τρία μόλις χρόνια μετά τη Γενοκτονία του 1915, τον ξεριζωμό, τη δημιουργία της διασποράς, τη πολιτιστική και γλωσσική αλλοίωση των Αρμενίων που επιφέρει η αποκοπή από τις πατρογονικές εστίες. Η αξία του κειμένου αναδεικνύεται μέσα από το ξέσπασμα του ήρωα του έργου, ενός σκύλου που αντιστέκεται σθεναρά στον χείμαρρο του αφανισμού, ο οποίος με τη βροντερή φωνή του προσπαθεί να αφυπνίσει τον Αρμένιο της διασποράς, αλλά και αυτόν που ζει στη σημερινή Δημοκρατία της Αρμενίας και του Αρτσάχ…
Πριν από την παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου θα προηγηθεί ένα βίντεο διάρκειας μισής ώρας από την εκπομπή του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού TV100 «Ένα βιβλίο Ένα ταξίδι» που παρουσιάζει κάθε Σάββατο ο δημοσιογράφος και ποιητής Στέλιος Λουκάς.
Σε αυτό ο συγγραφέας καταγράφει αναμνήσεις και βιώματα σ’ ένα οδοιπορικό-ταξίδι ζωής από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα. Ζούσε σ’ ένα στενό επαρχιακό περιβάλλον, στο Ηράκλειο της Κρήτης, σε μια πόλη που δεν ξεπερνούσε τότε τους 50.000 κατοίκους. «Κουβαλώντας» ένα ασυνήθιστο ονοματεπώνυμο ένιωθε από μικρή ηλικία ένα περίεργο συναίσθημα. Πάντα αναρωτιόταν το γιατί. Ίσως επειδή η οικογένειά του είχε αρμενική καταγωγή; Ίσως επειδή δεν ήταν ισότιμοι με τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες; Νόμιζε ότι ανήκει σε μια φυλή τσιγγάνων ή κάτι τέτοιο. Δεν είχε βέβαια κανένα θέμα με τη συμπαθή αυτή φυλή, απλώς εκείνα τα χρόνια τον ενοχλούσε το θέαμα των πλανόδιων τύπων με τις αλυσοδεμένες αρκούδες και μαϊμούδες που τριγύριζαν στις γειτονιές, βασανίζοντας τα κακότυχα ζώα για να διασκεδάζουν υποτίθεται οι «θεατές».
Ήξερε ελάχιστα πράγματα γι’ αυτή τη μακρινή πατρίδα που λεγόταν Αρμενία, δεν είχε πάει σε αρμενικό σχολείο για να γνωρίζει την ιστορία της, οι γονείς του σπάνια μιλούσαν για τη μεγάλη συμφορά που είχε πλήξει τον λαό τους. Όταν μιλούσαν Αρμένικα στον δρόμο, ένιωθε άσχημα, ένιωθε «διαφορετικός», εύθραυστος, δυσκολευόταν να δεχτεί ότι ανήκει κάπου, ήθελε να κρυφτεί και γενικά «ντρεπόταν» για την αρμενική καταγωγή του. Ήταν άλλες οι εποχές τότε τη δεκαετία του ’50 και του ’60, άλλες οι συνθήκες και οι νοοτροπίες που επικρατούσαν…
… Γιατί όλα αυτά, διότι «οι προσωπικές ιστορίες είναι πάντα στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη μνήμη και στον μύθο. Κάθε μαρτυρία από πρώτο χέρι που δεν καταγράφεται χάνεται για πάντα. Μια ιστορία ειπωμένη γίνεται μια ζωή βιωμένη».
