Ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Γερμανίας για την διεθνή ημέρα της Γυναίκας
Ισότητα. Δικαιοσύνη. Αξιοπρέπεια.
Αυτονόητες αξίες για τους περισσότερους άνδρες… Αλλά όχι για τις περισσότερες γυναίκες. Παρ’ όλο που, το 2017, η Ελλάδα ήταν η 32η από τις 34 χώρες που επικύρωσαν τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τα δικαιώματα της γυναίκας, η πραγματικότητα υπολείπεται κατά πολύ των προσδοκιών.
Αυτό αποδεικνύεται από το σύνθημα της φετινής διαμαρτυρίας της 8ης Μαρτίου στην Αθήνα: “μετρηθήκαμε και είμαστε λιγότερες”.
Ενώ η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει τη γυναικοκτονία ως ξεχωριστό έγκλημα, ξεκοκαλίζει τα εποπτικά όργανα και αναθέτει την αστυνόμευση των εγκλημάτων κατά των γυναικών και θηλυκοτήτων στα χέρια (!) ανδρών, η σχετική έκθεση της Ελλάδας προς το Συμβούλιο της Ευρώπης αξιολογείται αυτή τη στιγμή, τον Μάρτιο. Τα αποτελέσματα αναμένονται στις ειδήσεις τον Νοέμβριο, αν και, φυσικά, δεν αναφερόμαστε εδώ στις 17 γυναικοκτονίες του 2022… Πάλιωσαν αυτές οι ειδήσεις πια.
Όπως είπε η Isabel Allende στην TEDTalk “Tales of Passion” το 2008, “ο φτωχότερος άνδρας στον κόσμο έχει ακόμα μια γυναίκα κατώτερη του” και “ο φεμινισμός έχει ξεπεραστεί μόνο για τους προνομιούχους”. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στη Γερμανία, η οποία επικύρωσε τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης το 2017, και όπου οι γυναίκες εξακολουθούν να κερδίζουν περίπου το 79% των ανδρών συναδέλφων τους.
Μεταξύ όλων των γυναικών, ιδιαίτερη μνεία πρέπει σίγουρα να γίνει στις μετανάστριες και μεταστατικές θηλυκότητες, ιστορικά από τους πιο ευάλωτους πληθυσμούς, παγιδευμένες μεταξύ της νοσταλγίας των παραδόσεων ενός “αλλού”, συχνά φορείς πατριαρχικής βίας, και της έλλειψης υποστήριξης στις χώρες όπου έχουν μεταναστεύσει.
Θέλει μεγάλη δύναμη για να είσαι μετανάστης, και ακόμη περισσότερη για να είσαι μετανάστρια.
Αυτή την 8η Μαρτίου, η οποία από το 1977 έχει αναγνωριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών και της Ειρήνης, γίνεται στη σκιά του πολύνεκρου δυστυχήματος, μέσα σε κλίμα οργής και πένθους για τους δεκάδες νεκρούς στα Τέμπη, στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες,
Ενώνουμε την φωνή μας για δικαιοσύνη, για όλους αυτούς που άφησαν το μέλλον τους στα συντρίμμια του τραίνου, ενώνουμε την φωνή μας μαζί με όλες τις γυναίκες, τιμάμε τους αγώνες τους και απαιτούμε να ανοίξει δημόσια συζήτηση για τις έμφυλες ανισότητες και κάθε μορφή έμφυλης βίας και γυναικοκτονίας.
Ενώνουμε τις φωνές μας για ισότητα και αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς πατριαρχία, με την ελπίδα η 8 του Μάρτη να μην είναι μόνο μία ημέρα μνήμης.
