CIAO RAFFAELLA
Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Πιτσιρικάς κι εγώ της Επταετίας, παρακολουθώ με ιδιαίτερη συγκίνηση τη σειρά μυθοπλασίας της ΕΡΤ ¨Τα καλύτερα μας χρόνια¨, αν και μόνο μυθοπλασία δεν είναι, αφού λίγο ως πολύ, πράγματα και καταστάσεις, εμείς της εποχής εκείνης τα ζήσαμε ¨live¨.
Μέσα σ΄ αυτά τα πρόσωπα λοιπόν, ήταν κι ένα που μου φάνταζε εξαιρετικά μυθικό : Αυτό της Ραφαέλλας Καρρά. Θες το ξανθό ίσιο μαλλί, θες τα μεγάλα εκφραστικά μάτια, θες το αγαλματένιο κορμί, θες τα ¨εξωτικά¨ ιταλικά, θες το τίναγμα του κεφαλιού στο ¨A far l΄ amore cimincia tu¨, θες γενικά όλο το πακέτο, δεν άργησε να σκιρτήσει το μέσα μου και να γεννηθεί ο πρώτος πλατωνικός παιδικός μου έρωτας. Και τι έρωτας ! Θυμάμαι πως κοιμόμουν με το δίσκο της στο μαξιλάρι μου…!!!
Είχα κι ένα τετράδιο, που κόλλαγα τις φωτογραφίες της και κάτι κασέτες γραμμένες με δεκάδες αυτοκόλλητα κεφαλάκια της Ραφαέλλας επάνω. Και φυσικά μια αφίσα στον τοίχο, με εκείνη τη μαύρη αστραφτερή φόρμα ¨καμπάνα¨ που ξυπνούσε τα πρώτα ακούσια σεξουαλικά σκιρτήματα. Και κάπως έτσι, ενωνόταν η Αδριατική με το Αιγαίο και τα όνειρα έπαιρναν φωτιά!
Θα πρέπει να ήταν στα 1977-78, όταν η Ραφαέλλα ήρθε στην Ελλάδα. Και ο μικρός Νικόλας, στημένος μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση να θαυμάζει το είδωλο του, αυτή τη μοναδική show woman, με τις τεράστιες τηλεθεάσεις και τα εκατομμύρια των δίσκων.
Όταν δε τραγούδησε στα ελληνικά το ¨6868357¨, γύρισα αμέσως τα νούμερα στο καντράν του τηλεφώνου, μπας και μου απαντούσε…Φρούδες ελπίδες, όπως κι έρωτας μου γι΄ αυτήν, που με τον καιρό θάφτηκε στα τρίσβαθα της ψυχής μου, αλλά σίγουρα επηρέασε το πρότυπο των γυναικών που επέλεγα στην κατοπινή πορεία της ζωής μου…
Από εκεί, από τα ψυχικά βάθη, προήρθε κι ένα έντονο τσίμπημα, ένας βουβός πόνος σαν έμαθα πριν λίγες μέρες πως ¨έφυγε¨ η Ραφαέλλα και μαζί της ¨ταξίδεψε¨ άλλο ένα τμήμα της παιδικής μου αθωότητας. Γι΄ αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως τώρα τραγουδά στη γειτονιά των αγγέλων. Γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις έναν άγγελο και να μη δώσεις τη μορφή της;
